Chapter 7.

Otworzyłam oczy, nie bardzo wiedząc, co się stało. Przecież przymknęłam powieki tylko na chwilę, a gdy ponownie je uchyliłam do pokoju wlewało się już światło dzienne. Nie wiedziałam, która może być godzina, ale na pewno wczesna. Niestety, nie to było moim największym problemem. Wstałam i ledwo trzymając się na nogach, ruszyłam przed siebie, obijając się o wszystkie ściany. Nie byłam pewna, w którą stronę mam iść, jednak stwierdziłam, że otwarte drzwi to dobry kierunek. Całe szczęście okazało się, że Jared miał łazienkę w pokoju, co było w tym momencie spełnieniem moich marzeń. Sam zainteresowany siedział z podkurczonymi nogami i twarzą ukrytą w dłoniach pod ścianą tuż obok muszli klozetowej, do której od razu dopadłam. Jeśli kiedykolwiek zastanawiałam się nad tym, jak to jest umierać, w tym momencie nawet mogłam tego doświadczyć. Każda komórka mojego ciała przeklinała mnie za dzisiejszą noc. Sama doprowadziłam się do tego stanu, a teraz płaciłam za swoją głupotę. W pewnym momencie, ktoś odgarnął mi włosy do tyłu, jednak nawet nie zareagowałam, dalej przykuta do muszli.

-Jak się czujesz? – padło jedno z najgłupszych pytań w całej historii głupich pytań, kiedy już usiadłam na podłodze, przykładając dłonie do skroni.

Uniosłam się lekko, mierząc go wymownym spojrzeniem. Głowa mi pękała, a oprócz tego mój żołądek został zupełnie opróżniony. Zresztą mężczyzna sam przypominał jedno, wielkie nieszczęście. Cały blady, rozczochrane włosy, podkrążone, zaszklone oczy. Jeśli wyglądałam choć w połowie tak źle jak on, byłam gotowa się rozpłakać.

-Wiesz, chyba z nami jeszcze nie jest tak źle – stwierdził, z nikłym uśmiechem błąkającym się po twarzy..

-To może być gorzej? – jęknęłam zrozpaczona. Byłam przekonana, że w najbliższym czasie nie tknę alkoholu.

-Poczekaj, aż zejdziemy na dół – westchnął i podniósł się, wyciągając do mnie dłoń.

Chwyciłam ją i razem zeszliśmy na parter. Po drodze dziękowałam niebiosom, że ktoś wynalazł takie coś, jak balustrada, bo gdyby nie to, już dawno sturlałabym się ze schodów.

Weszliśmy do salonu i dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, co Jared miał na myśli. Panował tam jeden wielki bałagan. Ilość porozrzucanych butelek po piwie, zdecydowanie mnie przeraziła. Kto normalny zdołałby tyle tego wypić? Jeszcze dziwniejsze było to, że na dywanie obok Tomo, leżał nie kto inny, jak Harvey.

-Co on tu robi? – zdezorientowana wskazałam palcem na brata, który wtulony był w długowłosego bruneta.

-Nie tylko ty miałaś ciężki wieczór – usłyszałam za uchem i aż podskoczyłam, na co Shannon parsknął śmiechem.

Mężczyzna sprawiał wrażenie, jakby całą noc spędził grzecznie w swoim łóżku. Choć może to mój zamglony umysł nie był w stanie dojrzeć niczego, po za szerokim uśmiechem perkusisty.

-Dlaczego nie przyszłaś do mnie, co? – dodał z wyrzutem.

-Tak wyszło – wzruszyłam ramionami, nie chcąc dłużej ciągnąć tego tematu.

Prawda była taka, że sama nie wiedziałam dlaczego przyszłam z tym do Jareda. Chyba po prostu nasze wcześniejsze rozmowy sprawiły, że w pewnym stopniu zaczęłam mu ufać. Udowodnił, że jak nikt inny prócz Harvey’a, potrafi mnie wysłuchać.

-Dobra już cię nie męczę, choć do kuchni, bo wyglądasz koszmarnie – parsknął śmiechem i obejmując ramieniem, zaprowadził mnie do pomieszczenia obok, gdzie przy stole siedział już jego brat. Wyglądał na trochę nieobecnego, jednak, kiedy nas dostrzegł, wyprostował się na  krześle, a Shannon posadził mnie obok niego – to ile wczoraj wypiliście? – perkusista spoglądał na nas z założonymi na piersiach rękami i uniesioną jedną brwią. Wyglądał na wyraźnie czymś rozbawionego.

-Sam już nie wiem – Jared przetarł twarz dłonią, po czym podparł na niej głowę – najpierw mieliśmy wino, a potem chyba poszedłem po piwo.

No tak, to by tłumaczyło dlaczego ten poranek wygląda tak, a nie inaczej. Mieszanie tak się kończy.

-No to widzę, braciszek nieźle zaszalał – zaśmiał się Shannon, krzątając się przy lodówce – ze mną nigdy nie chcesz pić!

-To była wyjątkowa sytuacja – mruknął  brunet, a raczej jak się wczoraj okazało - szatyn. Teraz zdecydowanie było widać, że jego włosy są jaśniejsze tuż przy skórze.

-Bardzo – rozradowany Leto postawił przed nami dwie szklanki, którym przyjrzałam się z mieszanymi uczuciami. Chyba wolałam nie ryzykować. Ciecz wewnątrz nie wyglądała zbyt zachęcająco, jednak Jared od razu wypił swoją porcję na raz. Skrzywił się i odstawił naczynie, po czym opadł tułowiem na stół, opierając głowę na ramionach. Twarz miał zwróconą w moim kierunku, więc doskonale widziałam, że ma przymknięte powieki. Nadal był bardzo blady – właśnie Harvey opowiadał, że czeka was mała rewolucja. Będziecie niańczyć i zmieniać pieluchy – droczył się – wypij to, serio – zmienił ton na bardziej rzeczowy i wskazał na szklankę przede mną, po czym wziął dwie kolejne i wyszedł.

Westchnęłam głęboko i przyglądając się dziwnej mieszaninie zaczęłam się zastanawiać, co powinnam zrobić z tą niecodzienną sytuacją rodziców. Leto miał rację. Najlepsza była rozmowa o czym przekonałam się sama. Kiedy już wyrzuciłam z siebie wszystko, zdałam sobie sprawę z tego, że faktycznie mogą być dobre strony tego zajścia. Pojawił się cień szansy, że rodzice jeszcze do siebie wrócą. Oczywiście pod warunkiem, że ich romans nie był jednorazowym wyskokiem, a ich naprawdę nadal coś jeszcze do siebie ciągnie. Chciałam wierzyć w tę teorię Jareda. Tęskniłam za czasami, kiedy rodzice normalnie ze sobą rozmawiali. To dziecko może ich na nowo do siebie zbliżyć. Została tylko jedna niewiadoma: czy tata znowu nie stchórzy? Kiedyś miał jeszcze możliwość sprzeciwienia się pomysłowi mamy, teraz sam nabroił i musiał pokazać, że jest mężczyzną. W końcu wychował już dwójkę dzieci.

-Przestań na razie o tym myśleć – wyrwał mnie z letargu.

Spojrzałam w lewo i dostrzegłam jak Leto przygląda mi się z dołu. Wyglądał już dużo lepiej, choć nadal był zmęczony. Zrobiło mi się trochę głupio, bo to przecież moja wina, jednak sama też za to płaciłam. Zawroty już minęły, ale nadal  czułam się fatalnie.

-To nie takie proste – westchnęłam, wbijając wzrok w blat.

-Wiem – mruknął – ale z tym i tak będziesz musiała się mierzyć później. Teraz lepiej to wypij –wyprostował się i podsunął mi szklankę, na co zmarszczyłam nos – to naprawdę pomaga – zaśmiał się cicho.

Niepewnie wpatrując się w naczynie w końcu zaryzykowałam i podniosłam je do ust. Już po chwili chciałam je odstawić, ale Jared mi na to nie pozwolił.

-Pij do końca – powiedział, przytrzymując szklankę, tak bym nie mogła jej odsunąć.

-Jesteś okropny! – jęknęłam, kiedy wypiłam już wszystko, a zadowolony Leto poszedł pozmywać.

-Mam nadzieję, że jednak mniej okropny niż herbatka Shannona – zażartował, a ja podobnie jak on wcześniej, opadłam na stół.

-Widzę, że działa – do kuchni wszedł właśnie perkusista i poklepał mnie po plecach – Harve i Tomo też już zmartwychwstali. Za godzinę nic wam już nie będzie.

Jak mówił Shannon, tak się stało…

Ramię w ramię z Harvey’em staliśmy z założonymi na piersiach rękami i nie spuszczaliśmy wzroku z wbitych w kanapę, zażenowanych rodziców. Wszyscy doskonale zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że muszą tu zostać poruszone pewne kwestie, a im szybciej to się stanie, tym lepiej. Nie było sensu tego przeciągać, tym bardziej, że sprawa była dość delikatna. Nie do pomyślenia jest to, co wywinęła dwójka ludzi, których wydawało mi się, że znam. Właśnie, wydawało... Udowodnili mi to wczoraj, a raczej wtedy, kiedy się ze sobą przespali, co było ostatnią rzeczą, jakiej mogłam się po nich spodziewać. A jednak. Rodzice dbają o to, żebyśmy nigdy z Harvey’em o nich nie zapomnieli.

-Któreś z was w końcu coś powie? – uniosłam jedną brew.

Starałam się, by mój głos pozbawiony był jakichkolwiek emocji. Nie chciałam kolejnej awantury mimo, że w środku aż mnie skręcało by na nich nawrzeszczeć. Przez tyle czasu doprowadzali nas do szału, ale teraz przeszli samych siebie. Zniszczyli własne związki. W głębi serca miałam nadzieję, że do siebie wrócą i wszystko się ułoży jednak rozum podpowiadał mi, że to wcale nie będzie takie proste. Z tymi ludźmi nic nigdy nie może być proste. Są mistrzami komplikowania wszystkiego.

-A o czym tu mówić? – zaczęła mama, a ojciec spojrzał na nią spod byka.

-Może o tym, że będziemy mieć rodzeństwo – mruknął Harve.

-I to wcale nie przyrodnie, o czym w sumie mogliśmy myśleć – dodałam, zaciskając mocniej dłonie wokół ramion.

Denerwował mnie ton, z jakim się do nas zwracała, jakby to nie powinno nas obchodzić. Przed wykrzyczeniem jej tego w twarz, hamowała mnie tylko świadomość tego, że była w ciąży. Humorki miewała już bez tego, więc spodziewałam się, że kolejne miesiące, aż do porodu, będą dla nas istną katorgą.

-Co chcecie wiedzieć? – odezwał się tata, lecz nadal nie był w stanie na nas spojrzeć.

-Wszystko – odpowiedziałam od razu.

Chciałam już mieć to za sobą, poznać wszystkie fakty i stanowisko rodziców w tej sprawie. W końcu musieli coś postanowić.

-Kiedy to zrobiliście? – sprecyzował Harve, domyślając się, że mogą zacząć kręcić.

-Chyba nie będziecie tak nad nami stali? – zaczęła już łagodniej mama. Widziałam jak się zaczerwieniła, a jej ton głosu już nie był taki pewny, jak wcześniej.

Harvey podsunął nam pufy i oboje się na nich rozsiedliśmy, nadal świdrując rodziców wyczekującymi spojrzeniami. Musieli się liczyć z tym, że jako ich dzieci, będziemy chcieli znać prawdę. Całą prawdę. Byliśmy już dorośli i jeśli wcześniej bali się, że czegoś nie będziemy w stanie zrozumieć, teraz mieli przed sobą w pełni dojrzałych ludzi. Sami przeszliśmy już swoje w życiu, więc nie mogli nas traktować jak nieświadomych niczego nastolatków.

-Więc? – rzuciłam matce wymowne spojrzenie, które sprawiło, że jeszcze bardziej wbiła się w kanapę, jakby chciała się przed nami ukryć.

-Nadal mieszkamy w jednym mieście, więc to normalne, że czasem się mijamy – zaczął niepewnie tata, drapiąc się po głowie. Ciągle uciekał spojrzeniem, na co przewróciła oczami.

-I co w związku z tym? Kłócicie się na środku ulicy? – rzuciłam z ironią. Spodziewałam się spiorunowania wzrokiem, jednak nadal żadne z nich nawet na mnie nie zerknęło. Ich dłonie były chyba bardziej interesujące niż własna córka, czy syn.

-Nie kłócimy się… - rzuciła zawstydzona matka, a ja miałam ochotę się roześmiać. Zamiast tego zerwałam się na równe nogi i odeszłam na bok, bojąc się, że powiem coś, czego będę żałować.

Tak, nie kłócicie… Bzykacie się po kątach, a przed nami udajecie skłócone, byłe małżeństwo.

-Arrie, wiem co sobie myślisz! – zawołała,  kiedy stałam do nich tyłem z założonymi na piersiach rękami i przyglądałam się jakiejś książce na półce.

-Więc słucham! – odwróciłam się ponownie twarzą do nich.

-Nie odzywamy się do siebie na ulicy – zaczął tata, na co rodzicielka pokiwała głową.

-To jak to się stało, że rozpieprzyliście własne związki? – Harvey też już tracił cierpliwość.

-Wtedy oboje mieliśmy kryzysy – broniła się mama.

Wyglądała na spanikowaną i zagubioną. Nigdy jej takiej nie widziałam, zawsze była pewna siebie, czasem opryskliwa. Kiedy byłam w przedszkolu zawsze powtarzała mi, że nie mogę być zwykłą dziewczynką bez własnego zdania. Zawsze powinnam być twarda i nie dać sobą rządzić, a chłopców traktować z dystansem. Według niej żaden „laluś i beksa” na mnie nie zasługiwał. Zbyt pewnych siebie też powinnam omijać. Idealny byłby taki, który będzie umiał słuchać, ale też będzie potrafił sam coś powiedzieć. Inni byli skreśleni na starcie. Zawsze powtarzała, że tata jest idealny pod każdym względem i ja też mam sobie znaleźć kogoś takiego. Tylko jeśli miałabym skończyć tak jak oni, to chyba wolę być sama.

-Pokłóciłem się z Melissą i poszedłem do pubu. Tego samego gdzie się poznaliśmy kilka lat temu z mamą – mówił mężczyzna, spoglądając co jakiś czas na byłą żonę – siedziała przy barze, pijąc drinka za drinkiem, więc się dosiadłem. Okazało się, że Dusty się wyprowadził. Siedzieliśmy, piliśmy, rozmawialiśmy. Pierwszy raz od tylu lat nie krzyczeliśmy. Wspominaliśmy czasy, kiedy byliście jeszcze małymi berbeciami – tata aż się uśmiechnął na to wspomnienie.

Czułam się z tym dziwnie. Złość mi już chyba minęła, ale zastąpiło ją inne uczucie, którego nawet nie potrafiłam nazwać. Kiedy się nie kłócili, przypominali tych samych ludzi, których pamiętałam z dzieciństwa. Widziałam, jak tata spoglądał na mamę i odwrotnie. Jared miał rację. Między nimi nadal musiało coś być. Pytanie, czy to coś, okaże się na tyle silne, by mogli do siebie wrócić, czy po prostu zaczną żyć w zgodzie, tak jak przystało na małżeństwo po rozwodzie, które mimo wszystko było raczej udane. Kiedyś oddałabym wiele, by chociaż potrafili rozmawiać, teraz chyba chciałam, by znów byli razem. Wiem, że to nie było takie proste, ale też nie niemożliwe.

-Rozmawialiśmy, a potem chyba domyślacie się, jak to się skończyło – wzruszył ramionami.

-Domyślamy – wróciłam szybko na swoje miejsce i przyjrzałam im się z bliska.

Wyglądali na zupełnie zagubionych, ale nie dziwiłam im się. Sama nie wiedziałam co mam czuć, myśleć, czy mówić. Totalnie pokręcona sytuacja, którą trzeba było jakoś rozwiązać.

-Co chcecie zrobić? – spytałam, patrząc to na jedno, to na drugie.

-Na razie wrócimy do Bostonu – odezwała się mama – musimy się z tym oswoić, przemyśleć to. Arrie, to nie takie proste – w końcu spojrzała mi w oczy, a ja poczułam się trochę lepiej.

Już nie starała się za wszelką cenę pokazać, że nie powinno nas to obchodzić. Jej wzrok był smutny, ale też i pełen nadziei.

-Wiem, ale ta cała sytuacja… Co z dzieckiem? Co z Melissą i Dusti’m?

-Daj nam to przemyśleć - tym razem tata próbował mnie trochę przystopować – mama na pewno urodzi to dziecko, ale co będzie dalej z nami, to się okaże. Musimy porozmawiać z Mel i Dusti’m. Wyjaśnić im to wszystko… - westchnął i przetarł dłonią zmęczone powieki – przede wszystkim musimy się z tym oswoić. Tak jak dla ciebie i Harvey’a, dla nas też to jest szok.

-Rozumiem – odpuściłam, spuszczając głowę. Chciałam jeszcze o coś zapytać, ale nie miałam już odwagi. Wstawałam, chcąc już iść na górę, kiedy nagle mój brat zadał nurtujące mnie pytanie.

-Jest szansa?Jakakolwiek… Że jeszcze do siebie wrócicie?

-Zawsze jest jakaś szansa, ale nie możemy wam niczego obiecać. Możliwe, że wrócimy do swoich partnerów, jeśli oni nam przebaczą i jeśli my dojdziemy do wniosku, że tak będzie najlepiej. Jedyne, czego możecie być pewni to to, że przestaniemy doprowadzać was do szału.

-A kiedy wyjeżdżają? – spytał.

Był już wieczór, a ja siedziałam na balkonie z komórką przy uchu, relacjonując mu wszystko. Dzwonił już wcześniej, ale odsypiałam noc. Odebrałam dopiero po kolacji, za co na początku udawał obrażonego, jednak już po chwili dopytywał mnie o wszystkie szczegóły. Byłam trochę zdziwiona, że ma mój numer, ale szybko mi wyjaśnił, że przecież dzwoniłam do niego w dniu meczu, kiedy szukał swojego telefonu.

-Jutro rano Harve ma ich odwieźć na lotnisko – westchnęłam opierając czoło o barierkę.

-Czyżbym wyczuwał zawód w twoim głosie? – zaśmiał się.

-Kiedy chcą, potrafią być naprawdę w porządku – powiedziałam.

Podczas kolacji było inaczej niż do tej pory. Wszyscy rozmawialiśmy, żartowaliśmy. Tak, jakby nic się nie stało, a oni nadal byli małżeństwem.

-Jared?

-Wiem – szepnął – uda się, tylko daj im czas – odpowiedział, na co lekko się uśmiechnęłam.

-Pierwszy raz żałuję, że wyjeżdżają  - jęknęłam – jestem okropna!

-Nie jesteś – znowu ten zaraźliwy śmiech – są gorsze rzeczy na tym świecie.

-No dzięki! – zawołałam z udawanym oburzeniem.

-Zawsze do usług!
Westchnęłam głęboko.

-Dziękuję – szepnęłam – za wszystko.

-Nie ma za co, Arrow – odparł – tak w ogóle to Harve mówił ci o jutrzejszej imprezie?

Zmarszczyłam czoło, próbując coś sobie przypomnieć, jednak nic nie przychodziło mi do głowy.

-Nic nie wiem – rzuciłam niepewnie – co to za impreza?

-Mój przyjaciel organizuje, dziwne że Harvey nic ci nie powiedział – zamyślił się.

-Może dlatego, że nie jestem zaproszona? – parsknęłam śmiechem.

-Jak to nie? – zawołał zbulwersowany – jesteś zaproszona, ja cię zapraszam!

-Jared, przestań – skarciłam go, przygryzając wargę, by się nie roześmiać – ja nikogo tu nie znam oprócz was.

-No to poznasz! – nie dawał za wygraną.

-Nie wiem, czy mam ochotę – droczyłam się z nim.

-Jaka ty jesteś uparta – zawołał głosem męczennika, na co parsknęłam śmiechem.

-I kto to mówi? – odgryzłam się.

-Dobra, nieważne – westchnął – na dwudziestą bądź gotowa!

-Ale Jared! – zawołałam, jednak po drugiej stronie słychać było już tylko dźwięk przerwanego połączenia.

Odetchnęłam głęboko i kręcąc głową oparłam się o ścianę budynku, patrząc na chowające się za horyzontem słońce. Uwielbiałam tę porę dnia. Była magiczna.

-Myślałem, że pójdziesz spać – usłyszałam i tuż obok przysiadł się Harvey.

-Zaraz pójdę – objęłam kolana ramionami i przyjrzałam mu się, przekrzywiając lekko głowę.

-Jutro wieczorem cię gdzieś zabieram – stwierdził, wpatrując się w zachód słońca.

-A jednak – mruknęłam cicho.

-Co jednak? – zapytał zdezorientowany.

-Nic – uśmiechnęłam się i mocno w niego wtuliłam.

Ten dzień był chyba jednym z najbardziej przełomowych w moim życiu. Dał nadzieję na to, że wiele może się zmienić na lepsze.