Chapter 8.

Dzień spędziliśmy głównie poza domem. Rano odwieźliśmy rodziców na lotnisko. Nawet nie przypuszczałam, że kiedykolwiek tak ciężko przyjdzie mi się z nimi żegnać. Jednak ostatnio wydarzyło się tyle, że już niewiele mogło mnie zaskoczyć. Jeszcze tydzień temu walczyłam sama z sobą, zastanawiałam się, co zrobić? Jak zmienić swoje życie? Kiedyś nudne i pełne rutyny nagle stało się zupełnie inne. Każdy dzień przynosił coś nowego, dawał radość. To, co kiedyś mnie ograniczało, zniknęło. Nie było już Matta, choć jeszcze czasami przyłapywałam się na wspominaniu naszych najlepszych chwil razem. Mimo wszystko wiele się nauczyłam i nie zamierzałam już nigdy więcej popełnić tego samego błędu. Nie pozwolę, by moje życie po raz kolejny stało się monotonne. Nigdy.

Po odstawieniu rodziców, Harvey zabrał mnie na spotkanie ze swoim znajomym. Miało to być czysto towarzyskie spędzenie wolnego przedpołudnia, dlatego mój brat stwierdził, że nie będę się nudzić, choć byłam niemal pewna, że nawet jakby mieli rozmawiać tylko o pracy, to i tak nie miałabym na co narzekać. Praca Harvey’a bardzo mnie ciekawiła. Chciałam  wiedzieć wszystko o swoim bracie, którego wcześniej zaniedbałam, a który mimo wszystko mnie przygarnął i każdego dnia poświęcał mi wiele uwagi.

Oczywiście Harve, miał całkowita rację mówiąc, że będę się dobrze bawić. Otóż Bradley, 30-letni brunet o ciemnych oczach, zabrał ze sobą swojego 5-letniego, przesłodkiego synka. Mały Josh skupił na sobie całą moją uwagę. Tak zawrócił mi w głowie, że przez dobre dwie godziny spacerowałam z nim po parku, dając chłopakom możliwość spokojnej rozmowy. Przedpołudnie zdecydowanie mogłam zaliczyć do udanych mimo, że wcześniej dzieci omijałam szerokim łukiem. Jak widać moje życie zmienia się w każdym aspekcie, co chyba mi się podobało. Czułam się wolna i wiedziałam, że nic nie jest jeszcze przegrane.

Po jakże uroczym spotkaniu Harve zabrał mnie na obiad, a potem na zakupy. Musiałam kupić sobie kilka rzeczy na wyjazd i na dzisiejszą imprezę. Szczerze mówiąc, miałam wielką ochotę na spędzenie tego wieczoru w taki, a nie inny sposób. Dawno nigdzie nie byłam, więc to była idealna okazja by się zabawić. Z Mattem nie było łatwo gdziekolwiek wyjść, bo po pracy zawsze był zmęczony i nie przepadał za tego typu rozrywkami.

-Nie powinnaś zacząć się już szykować? – spytał Harvey, kiedy to przeglądałam kolejny folder ze zdjęciami na jego laptopie. Od dwóch godzin nie robiłam nic innego, a końca nie było widać. Nie mówiąc już o tym, co miał poprzegrywane na płyty.

Mój brat niewątpliwie był świetny w tym, co robił. Żadne ze zdjęć nie było nudne. Każde miało w sobie coś, co przykuwało uwagę i czyniło je wyjątkowym. Byłam cholernie z niego dumna.

-Jeszcze mam czas – odpowiedziałam, nie odrywając wzroku od monitora.

-Leto będą tu za trzy godziny, a ty jesteś kobietą – powiedział to takim tonem, że aż oderwałam się od swojego zajęcia.

-I co w związku z tym, że jestem KOBIETĄ? – założyłam ręce na piersiach i obrzuciłam brata morderczym spojrzeniem.

-Wyjście z domu o umówionej godzinie graniczy z cudem – stwierdził.

-Nie przesadzaj – skarciłam go i wróciłam do przeglądania zawartości kolejnego folderu.

-Nie przesadzam – zawołał wesoło i usiadł obok mnie na kanapie, opierając stopy na stoliku – to nie przeze mnie prawie spóźniliśmy się rano na lotnisko – dodał zaczepnie, trącając mnie łokciem w żebra.

-Budzik mi nie zadzwonił – broniłam się, choć tak naprawdę nie byłam w stanie zebrać się z łóżka. Przez pół nocy rozmawiałam z mamą dosłownie o wszystkim. Dawno tego nie robiłyśmy, więc było dużo do opowiadania. Szczególnie wiele z jej pytań dotyczyło Matta, czemu w sumie się nie dziwiłam.  Była moją matką i chciała wiedzieć takie rzeczy. Po za tym pokazała mi, że nie mam powodów, by żałować minionego związku i mojego wyjazdu do Australii. Lepiej coś zrobić, niż potem żałować, że się czegoś nie zrobiło. Nic nie dzieje się bez przyczyny. Może to właśnie tak miało być. Miałam przylecieć do Los Angeles właśnie teraz, właśnie w tym momencie, by zacząć od nowa. Bo to właśnie teraz działo się najwięcej. Pogodzenie się rodziców, moja nowa praca, wyjazd do Europy.

-Oczywiście – wyszczerzył zęby i zabrał mi laptopa, na co zrobiłam oburzoną minę.

-Mam tu coś lepszego – mruknął z dziwnym uśmieszkiem, po czym oddał mi srebrne urządzenie. Zakryłam dłonią usta, śmiejąc się jak wariatka.

Na pierwszym planie fotografii, na kanapie siedział Shannon z wielkimi słuchawkami na uszach. Mężczyzna miał raczej znudzoną minę i z politowaniem patrzył w obiektyw aparatu, jakby chciał przekazać mojemu bratu, żeby się leczył, a nie robił mu zdjęcia. Oglądając ten obraz, raczej nie można było dostrzec niczego nadzwyczajnego. Dopiero, kiedy spojrzało się na kolejne, uśmiech sam cisnął się na usta.

Shannon był tak samo niewzruszony jak wcześniej, jednak najciekawsze rzeczy działy się na drugim planie fotografii. Tomo i Jared stali za perkusistą robiąc tak zwariowane miny, że nie mogłam opanować śmiechu. I tak na każdym kolejnym zdjęciu.

-Przez jakiś czas udało mi się zachować powagę, ale miny Tomo są zabójcze. Kiedy zacząłem się śmiać, Shannon chyba domyślił się o co chodzi, bo od razu zdjął słuchawki i zaczął ich ganiać po całym pokoju – rozbawiony Harvey uderzał w płytkę dotykową laptopa, zmieniając obrazy, aż w końcu pojawiły się te, na których Leto dorwał najpierw czerwonego ze śmiechu gitarzystę, a potem swojego młodszego brata.

-Zawsze są takie odpały? – spojrzałam z ukosa na Hervey’a.

-Czasami jak jesteśmy już naprawdę zmęczeni tym wszystkim i zaczyna pojawiać się monotonia, to chłopaki coś wymyślają, żeby trochę odreagować – wyjaśnił –  i to bardzo pomaga.

-Nie wątpię – westchnęłam, zamykając laptopa. Odłożyłam go na stolik i wstałam.

-W końcu – zawołał Harvey i rozwalił się na całej kanapie, robiąc głupie miny.

-Lecz się – zmierzwiłam mu włosy i kręcąc głową, ruszyłam w stronę korytarza.

-A ty się szykuj, bo Terry nie lubi spóźnialskich.

-Terry? – w mojej głowie zapaliła się czerwona lampka.

Przystanęłam w progu i ponownie spojrzałam na Harvey’a, który najprawdopodobniej szykował się do drzemki, bo miał już przymknięte powieki.

-Richardson – mruknął, ziewając.

Bez słowa ruszyłam na górę.

-Jak to nigdzie nie idziesz?! – krzyczał Harve, kiedy jak gdyby nigdy nic, nalewałam sobie soku – teraz mi to mówisz?! Leto zaraz przyjdą, a ty mi oznajmiasz, że nigdzie nie idziesz?!

-Powiedziałabym wcześniej, ale spałeś – stwierdziłam, zachowując spokój i ze szklanką w ręku, ruszyłam w stronę salonu, gdzie rozsiadłam się wygodnie w fotelu.

-Trzeba było mnie obudzić – stanął przede mną, zakładając ręce na piersiach.

-Co by to zmieniło?

-Może to, że poinformowałbym chłopaków? – przykucnął i odetchnął głęboko, chcąc się uspokoić – dlaczego nie idziesz? –spytał już normalnie.

-Nie mam ochoty – spuściłam wzrok.

-Jak to? Przecież wcześniej nie mogłaś się doczekać.

Patrzył na mnie wyczekująco, a ja nie wiedziałam, jak mu to wszystko wyjaśnić. Całe szczęście po chwili rozległ się dzwonek do drzwi, więc Harvey chcąc nie chcąc, musiał odpuścić.

Z korytarza dobiegały znajome głosy.

-Jak to nie idzie?

-Nie wiem, nie ma ochoty.

W następnej chwili usłyszałam odgłos zamykanych drzwi frontowych i mogłabym już odetchnąć z ulgą, gdyby nie to, że w progu stanął nienagannie wyglądający, młodszy Leto.

-O co chodzi? – oparł się o futrynę, przyglądając mi się uważnie.

-O nic – odstawiłam szklankę z sokiem na stolik i wstałam, podchodząc do komody, byle tylko uniknąć jego spojrzenia, które w dziwny sposób odbierało mi odwagę.

-Rano napisałaś mi, że chętnie pójdziesz, a teraz, w ostatniej chwili mnie wystawiasz? – słyszałam jak powoli, zaczyna się do mnie zbliżać.

-Bo wtedy nie wiedziałam u kogo ta impreza – odwróciłam się, stając niemal twarzą w twarz z Jaredem, który zrobił zdziwioną minę.

-Co to ma do rzeczy? – zmarszczył brwi.

-To, że nie pójdę na żadną imprezę, którą organizuje ten człowiek – założyłam ręce na piersiach, patrząc mu w oczy ze złością.

-To mój przyjaciel – mierzyliśmy się spojrzeniem.

-Z kim przystajesz, takim się stajesz – mruknęłam, na co nozdrza Leto, zaczęły lekko drgać, a oczy pociemniały ze zdenerwowania.

-Nie jestem taki jak on – warknął cicho.

-Czyli przyznajesz, że jednak coś jest z nim nie tak – zmrużyłam powieki.

-Nie wiem, jakich bzdur się naczytałaś na temat Terry’ego, ale… - zaczął, jednak szybko mu przerwałam.

-Myślisz, że oceniam ludzi na podstawie tego, co o nich piszą brukowce?! – mój głos był pełen niedowierzania. Nie wiedziałam, że ma mnie za kogoś tak płytkiego – dobrze wiedzieć – rzuciłam i wymijając go, ruszyłam przed siebie.

-Więc, o co chodzi? – złapał mnie za dłoń, nie pozwalając odejść.

-O to, że twojemu przyjacielowi przydałyby się pewne granice – wyrwałam mu się, jednak on ponownie mnie zatrzymał.

-Zrobił ci coś? – jego głos stał się zupełnie inny, niż jeszcze chwilę temu. Wcześniej pełen pretensji i złości, teraz niepewny.

-Nie – odpowiedziałam zgodnie z prawdą – ale to nie znaczy, że chcę go znowu oglądać – ponownie spojrzałam na Jareda, który już nie wydawał się być zły, jedynie może trochę zmartwiony lub zawiedziony.

Richardsona spotkałam przypadkiem na jednej z imprez w Sydney. Nie miałam pojęcia, czemu on tam w ogóle był, jednak cieszyłam się, że był tam też Matt. Terry potrafił być męczący, a wręcz nachalny. Po interwencji mojego narzeczonego dał mi spokój, jednak szybko znalazł sobie kogoś nowego, z kim zapewne spędził noc. To co pojawiało się czasem w sieci lub w gazetach i dotyczyło jego osoby, za pewne nie mijało się zbytnio z prawdą. Richardson lubił dobrze się bawić, więc to, że przyjaźnił się z młodszym Leto, trochę mnie zmartwiło. Jared wydawał się być inny, ale to może mylne wrażenie. W końcu nie znałam go na tyle dobrze, by móc go dobrze ocenić.

-Możemy iść gdzie indziej – wyrwał mnie z zamyślenia, a ja spojrzałam na wokalistę zupełnie zbita z tropu.

-To zły pomysł, umówiliście się już – odparłam niemal natychmiast.

-Nie zostawię cię tu samej – przeczesał dłonią włosy.

Zawsze wyglądał dobrze, ale dzisiaj wyjątkowo jeszcze bardziej się postarał. Czarne, dopasowane spodnie, biała koszulka i na to skórzana kurtka. Idealnej długości zarost i postawione do góry, brązowe włosy. Pozbył się już czarnych pozostałości po farbowaniu, które ostatnio stały się powodem moich pijackich rozmyślań.

-Poradzę sobie – odpowiedziałam spokojnie.

-Powiem chłopakom, żeby jechali beze mnie – zaczął podążać w stronę drzwi, więc ruszyłam za nim.

-Jared, naprawdę dam sobie radę – zatrzymał się, przyglądając mi się z nieodgadnionym wyrazem twarzy – to impreza twojego przyjaciela, powinieneś tam być – próbowałam go przekonać.

Mimo, że nie lubiłam Richardsona, nie zamierzałam psuć komukolwiek tego wieczoru, a Jared wyglądał jakby mu zależało, żeby tam być.

Było widać jak Leto przez chwilę bije się z myślami, jednak w końcu lekko się uśmiechnął i kiwnął głową.

-Następnym razem ci nie odpuszczę – pogroził i ruszył w stronę drzwi.

-Bawcie się dobrze – dodałam, kiedy naciskał już na klamkę.

Znowu obdarzył mnie spojrzeniem, którego nie byłam w stanie rozszyfrować, a potem wyszedł, zostawiając mnie samą. Nie miałam pojęcia o co mu chodziło, ale nie wydawał się być zadowolony. Może Harvey miał rację i faktycznie powinnam wcześniej go o tym uprzedzić.

-Trudno – mruknęłam i ruszyłam do swojego pokoju.

Mając cały dom tylko dla siebie postanowiłam przebrać się w wygodne ciuchy i do późna w nocy oglądać komedie romantyczne.

Poczułam jak ktoś okrywa mnie kocem, jednak nawet nie byłam w stanie uchylić powiek, by sprawdzić w jakim stanie Harve wrócił z imprezy. Westchnęłam cicho i wtulając się w poduszkę ponownie zapadłam w głębszy sen. Wydawało mi się, że minęła chwila, kiedy ponownie zaczęły docierać do mnie dźwięki z otoczenia. Słyszałam jakiś dziecięcy pisk, przeplatany z chichotem. Postanowiłam to zignorować.

-Harve, ploszę! – usłyszałam coś, co sprawiło, że otworzyłam szeroko oczy, z przerażeniem patrząc na ekran telewizora, gdzie mała dziewczynka kurczowa wtulała się w swojego brata, który stał w wodzie sięgającej mu kolan. Doskonale pamiętałam, jak bardzo wtedy bałam się, że Harvey naprawdę chce mnie wrzucić do wody. Zresztą gdyby nie tata, pewnie by się tak stało, bo 6-latek nie jest idealnym kandydatem do noszenia swojej młodszej siostry. W tle słyszałam śmiech swojej mamy, a chwilę później na ekranie pojawił się tata, biegnący mi na ratunek. Odebrał mnie Harvey’owi, a ja gdy tylko poczułam się bezpiecznie, zaczęłam wygrażać roześmianemu szatynowi w swoim własnym języku. Mówiłam tak szybko, że nie dało się zrozumieć z tego ani słowa.

Uśmiechnęłam się lekko, a po chwili znowu usłyszałam ten chichot. Spojrzałam trochę w lewo i w ciemności udało mi się spostrzec czyjąś głowę. Jednak zanim zdążyłam się nad tym głębiej zastanowić plaża zmieniła się w łazienkę, by po chwili na ekranie pojawiła się roześmiana twarz dziecka.

Jak oparzona podniosłam się z miejsca w poszukiwaniu pilota.

-Tego szukasz? – osobnik oparty o kanapę uśmiechał się do mnie w ręku trzymając urządzenie, które chciałam odzyskać.

-Leto, kto ci pozwolił oglądać te filmy?! – wrzasnęłam, a on zerwał się na równe nogi odsuwając się ode mnie.

-Ktoś ci mówił, że w nocy zamyka się dom? – odbił piłeczkę, nie przestając się śmiać, bo w tym momencie na ekranie pojawiła się scenką, gdzie chlapałam Harvey’a szczerząc przy tym zęby. Szkoda tylko, że wtedy miałam ich tylko dwa.

Nie bardzo wiedząc, co zrobić doskoczyłam do Jareda, chcąc zasłonić mu ten widok.

-Przysnęłam – broniłam się, próbując odebrać mu pilota, jednak było to trudne. Szatyn oparł się o ścianę chowając za plecami pilota.

-A gdyby zamiast mnie wszedł tu ktoś inny? – uśmieszek nie schodził mu z twarzy.

-Przynajmniej by nie oglądał moich filmów z dzieciństwa – mruknęłam, próbując sięgnąć po pilota.

-Nie moja wina, że gdy skończyła się ta łzawa, tania komedia, nie mogłem znaleźć nic innego.

-Więc lepiej oglądać czyjeś prywatne filmy?! – znowu nie byłam w stanie odebrać mu urządzenia, bo umiejętnie się obracał, tak, że ciągle był do mnie przodem.

-A co miałem robić? – zaśmiał się.

-Iść do siebie!

-Wyganiasz mnie? – rzucił rozbawiony.

-Po prostu nie wiem co ty tu robisz. – odpuściłam i zakładając ręce na piersiach, patrzyłam na niego wyczekująco.

-Impreza była nudna, więc przyjechałem – wyjaśnił – chłopaki jeszcze zostali, ale mi się nudziło. Była dopiero północ, więc myślałem, że może nie śpisz. Oczywiście problemy z zamykaniem drzwi są u was chyba rodzinne, więc nawet nie musiałem dzwonić.

Przez chwilę patrzyłam na niego w skupieniu, po czym wyciągnęłam rękę.

-Oddawaj pilota.

-A co będę z tego miał? – mimo panującego w pokoju półmroku, z jego twarzy dało się wyczytać jaką radochę sprawia mu ta cała sytuacja.

Westchnęłam i odwracając się na pięcie podeszłam do kontaktu i po prostu wyciągnęłam wtyczkę, a wokół nas zapanowała ciemność. Nie bawiłam się już w żadne szukanie wyłącznika przy telewizorze, czy przy DVD. Po prostu nie miałam zamiaru dopuścić, by Leto oglądał, jak minutę później próbowałam utopić Harvey’a w wannie. Nie mówiąc już o tym, że samo nagranie kąpieli byłoby dla wszystkich wystarczająco wstydliwe.

-Jesteś upartAAA… - nim zdążył dokończyć, najprawdopodobniej potknął się o coś i wylądował na podłodze.

Ponownie włożyłam wtyczkę i telewizor sam się załączył. Korzystając, że Leto nadal zbierał się z ziemi, odebrałam mu pilota. Wyłączyłam DVD i rozsiadłam się na kanapie. Po chwili Jared wylądował obok mnie.

-Coś mówiłeś? – spojrzałam na niego z ukosa.

-Bardzo śmieszne – mruknął i podsunął sobie pufa pod nogi.

-Wiem – droczyłam się z nim.

-Jesteś okropna.

-Tak jak ty wcześniej – próbowałam oprzeć nogi w ten sam sposób co on, ale mimo tego, że wcale mu nie przeszkadzałam, zepchnął moje stopy.

Obrzuciłam go morderczym spojrzeniem, a ten jak gdyby nigdy nic sięgnął po pilota i zaczął zmieniać kanały.

-Serio, aż tak nudno tam było, że wolisz oglądać serial? – spytałam zdziwiona, kiedy włączył Dr. House’a.

-Może jakbyś z nami poszła... - wzruszył ramionami i skupił wzrok na ekranie, więc zrobiłam to samo.