Chapter 17.

-Halo? - jęknęłam, odbierając telefon.

Głowa bolała mnie niemiłosiernie. Chyba za dużo wczoraj wypiłam. Nawet zdecydowanie za dużo.

-Arrow, gdzie ty do cholery jesteś?! - po drugiej stronie usłyszałam zdenerwowany głos Ally.

-Nooo w pokoju - wyjąkałam, przewracając się na bok i przymykając powieki.

-Ale chyba nie swoim!

Przez dłuższą chwilę analizowałam jej słowa, a potem jak oparzona poderwałam się do pozycji siedzącej,  rozglądając się po pomieszczeniu z otwartymi ustami.

-Ally, mam problem - szepnęłam już kompletnie rozbudzona i załamana.

-Problem to ty dopiero będziesz miała, jeśli za 20 minut nie będzie cię na lotnisku.

-Jejku, Ally! Nie mogłaś zadzwonić wcześniej? Co ja teraz zrobię? Co z moją walizką? - spanikowana, niemal ze łzami w oczach, zbierałam swoje rzeczy z podłogi.

-Dzwoniłam! - zawołała oburzona - spakowałam cię - dodała już nieco spokojniej.

-Jesteś wielka!

-Arrie, ale proszę cię, pospiesz się, albo Jared zabije nas obie - w jej głosie dało się wyczuć desperację.

-Zaraz będę - rozłączyłam się.

Ręce trzęsły mi się tak bardzo, że założenie spodni graniczyło z cudem. Kiedy jednak mi się to udało, do pokoju wszedł jakiś blondyn. Dopiero po chwili udało mi się rozpoznać w nim mojego wczorajszego towarzysza z parkietu. Właściwie, to nie tylko z parkietu.

-Już wychodzisz? - łobuzerski uśmiech, którym mnie przywitał, zniknął z jego twarzy - myślałem, że zjesz ze mną chociaż śniadanie - zawiedziony i chyba nieco speszony swoimi nieudanymi planami, podrapał się po głowie.

-Mam samolot - jęknęłam, rozglądając się w poszukiwaniu swojej bluzki - za 15 minut muszę być na lotnisku - wyprostowałam się i bezradnie przyłożyłam dłoń do czoła, próbując sobie przypomnieć, gdzie mogła wylądować górna część mojej garderoby.

-W takim razie, podwiozę cię - zaproponował i podszedł do szafy.

Moje zażenowanie osiągnęło apogeum, kiedy nagi od pasa w górę, odwrócił się do mnie plecami, pozwalając mi zobaczyć na nich czerwone zadrapania. Nigdy wcześniej nie było mi tak głupio, jak właśnie w tym momencie. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię.

-Tak będzie szybciej - stwierdził podając mi szary podkoszulek, samemu ubierając czarny.

-Ja... - zająkałam się, totalnie skołowana.

-Zanim znajdziemy twoją bluzkę, miną wieki - puścił mi oczko.

Rumieniąc się, bez słowa naciągnęłam na siebie t-shirt z motywem z Simpsonami. Chyba już gorzej być nie mogło. Byłam pewna, że gdy tylko Shannon zobaczy mnie w takim wydaniu, nie da mi tak łatwo o tym zapomnieć. Miałam nadzieję, że nikt nie wie, gdzie tak naprawdę jestem.

Nadzieja matką głupich.

Dziwnym trafem, na tyle barów, ile jest w Londynie, bracia Leto, Tomo, Harve i Sophie, musieli wybrać właśnie ten, gdzie byłam z Allyson i chłopakami. Na pewno widzieli mnie i Henry'ego. Dziwne, że właśnie w tym momencie przypomniałam sobie jego imię.

Wczoraj, nawet przez chwilę rozmawiałam z Shannonem. Widok jego młodszego brata trochę mnie zirytował. Jeszcze bardziej, kiedy perkusista powiedział, że to właśnie Jared zaproponował ten klub. Doskonale wiedział, że tam będziemy, bo gdy zajmowałam się jego kolanem, Braxton cały czas o tym trajkotał. Najpierw mnie unika, a potem chce zepsuć wieczór. Innego wytłumaczenia nie było, bo pić raczej nie mógł, biorąc wcześniej potężną dawkę środków przeciwbólowych, a o tańcu w jego stanie już nawet nie wspominając. Przyszedł, by zrobić mi na złość. Niestety to on wyglądał na bardziej wkurzonego, kiedy to ja tańczyłam z Henry'm, a on pił wodę w towarzystwie Sophie i Harvey'a.

-Wiem, że trochę... - zaczął Anglik, zatrzymując się już pod lotniskiem - że pewnie żałujesz, bo dużo wypiłaś - westchnął - ale może dałabyś mi swój numer? - spojrzał na mnie niepewnie.

Nie wiem, dlaczego, ale zgodziłam się. Wątpiłam, że jeszcze kiedyś się spotkamy, ale mimo wszystko, wstukałam rządek cyfr i zapisałam je w jego telefonie. Wczoraj dobrze nam się rozmawiało i wydawał się być miłym facetem. Sama też miałam udział w tym, że skończyliśmy razem w łóżku, więc nie mogłam mieć do niego o to pretensji.

-Dzięki za podwózkę - wysiadłam z auta - pa!

-Do zobaczenia - uśmiechnął się.

Zamknęłam za sobą drzwi, a on odjechał.

Stanęłam przed budynkiem lotniska, przełykając głośno ślinę.

Arrow, masz przesrane.

Nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. Pewnie usłyszę kazania od Harveya i ostry ochrzan od Jareda i Emmy. Czułam jak blednę i robi mi się słabo. Nie pomógł nawet widok Ally, która szła w moją stronę z rękami założonymi na piersiach i kręcąc głową, ledwo powstrzymywała ironiczny uśmieszek.

-Mówiąc, że musisz wyrwać tego blondyna, nie miałam na myśli, żebyś na stałe została z nim w Londynie - droczyła się, kiedy szłyśmy nad odprawę – ale nie powiem, całkiem przystojny. Dobry był?

-Ally, daj spokój - westchnęłam zupełnie nie w nastroju do żartów - bardzo mam przerąbane?

-Wiesz - zaczęła - Jared wychodzi z siebie, opiernicza wszystkich i wszystko i gdyby tylko wiedział, gdzie byłaś, na pewno miałabyś wesołą pobudkę - parsknęła śmiechem - on cię chyba rozszarpie - dodała już nieco poważniej.

-A jak reszta? - spytałam załamana, widząc w oddali uśmiechającego się do nas Braxtona, pilnującego sterty walizek w kolejce do odprawy.

-Reszta? W sumie to wszyscy się domyślają, co się z tobą działo - stwierdziła, na co zdruzgotana ukryłam twarz w dłoniach - ale raczej nikt nie ma pretensji i się tylko śmieją z bulwersu Jareda.

-A Harve? - dopytywałam.

-Nic nie mówił, ale też wyglądał na rozbawionego.

No tak, on by się przejął tym tylko wtedy, gdybym zdradziła swojego faceta, albo przespała się z Jaredem.

-O, widzę, że impreza udana - Olita wyszczerzył zęby, kiedy w końcu się przy nim znalazłyśmy.

-Brax, daj spokój - mruknęłam zażenowana, skupiając wzrok na swojej walizce.

-Dobra, już nic nie mówię - rozłożył ręce w obronnym geście.

Chyba żadna odprawa w moim życiu nie przebiegła tak szybko, jak ta. Gdy tylko przekroczyłam próg poczekalni, stanęłam oko w oko z wokalistą, który wyglądał jakby ostatkiem sił powstrzymywał się przed rzuceniem na mnie. Uwidoczniona żyłka pod jego okiem mówiła mi, bym uciekała stąd jak najdalej. Zamiast tego stałam, jak wryta, bojąc się nawet oddychać. Tylko czekałam, kiedy wybuchnie. Mimowolnie zaczęłam się trząść. Nidy, aż do teraz, nie bałam się, że zrobi mi krzywdę. Jego spojrzenie mogło wręcz zabić. To dziwne, że patrząc mu w oczy, obok gniewu i złości widziałam też smutek. Moje aż się zaszkliły, bo zrobiło mi się, tak cholernie głupio. Chyba wolałam, żeby w końcu zaczął na mnie wrzeszczeć, albo mną potrząsnął niż bez słowa patrzył na mnie w ten sposób. Jednak zamiast powiedzieć cokolwiek, spojrzał na mnie ostatni raz i odwracając się na pięcie odszedł gdzieś w kąt.

Nikt z ekipy się już nie śmiał, ani nawet nie odzywał. Wszyscy patrzyli po sobie zdziwieni, więc w milczeniu usiadłam na wolnym krzesełku obok Harvey'a. Utkwiłam wzrok w podłodze, zaciskając dłonie na plecaku, który służył za bagaż podręczny.

Nagle poczułam, jak brat przygarnia mnie do siebie ramieniem, więc bez słowa się do niego przytuliłam. Nie wiem dlaczego poczułam się, aż tak źle. Nie zrobiłam nic złego. Fakt, mogłam spóźnić się na samolot, ale na szczęście nic takiego się nie stało. Mimo to, czułam, że nawaliłam na całej linii. Nie wyglądało na to, by ktokolwiek inny miał do mnie żal, jednak świadomość tego wcale nie pomagała.

-Będzie dobrze - szepnął Harve, całując mnie w czubek głowy.

Muzyka 

Wcale nie było dobrze. Kiedy 3 dni później stałam pod drzwiami Jareda z nową maścią w ręku, jedyne o czym myślałam, to ucieczka. Teraz zamiast przeciwzapalnej potrzebował rozgrzewającej, żeby kolano zaczęło szybciej się goić. To wiązało się z tym, że w końcu musiało dojść między nami do konfrontacji. Przez godzinę błagałam Shannona o to, by to on mu ją dał, ale nie chciał mnie słuchać, a nikogo innego nie było teraz w hotelu. Mogłabym olać tę sprawę, ale Emma dała mi jasno do zrozumienia, że Leto musi szybko odzyskać całkowitą sprawność, więc chcąc nie chcąc, od 10 minut stałam pod jego pokojem, bojąc się zapukać. Oddałabym wszystko, by nie musieć tu teraz być. Zrezygnowana chciałam już odejść, kiedy ktoś mnie wyręczył i gwałtownie otworzył drzwi. Przez chwilę na jego twarzy można było dostrzec zdziwienie, które jednak szybko zostało zastąpione przez to samo pełne pogardy spojrzenie, którym obdarzał mnie od trzech dni.

-Chcesz czegoś?! - warknął, gdy od dłuższej chwili, nie byłam w stanie wydobyć z siebie słowa.

Nie mogąc poradzić sobie z gulą w gardle, po prostu wepchnęłam mu z impetem tubkę w dłonie i odwracając się na pięcie, ruszyłam w stronę swojego pokoju.

Czułam na sobie jego wzrok. Nadal tam stał. Dopiero, kiedy usłyszałam trzaśnięcie drzwiami, zatrzymałam się w miejscu i ukryłam twarz w dłoniach. Miałam już dość. To nie fair, nie powinien mnie tak traktować. Nie byliśmy nawet razem, a on zachowywał się, jakbym go zdradziła. O co mu do cholery chodzi?

Nagle poczułam, jak ktoś niepewnie obejmuje mnie od tyłu. Myślałam, że wrócił do pokoju.

Delikatnie zadrżałam. Dlaczego on musiał wszystko tak komplikować? Nie wiedziałam już, co jest czym. Czemu w jednej chwili traktuje mnie jak śmiecia, by po chwili mnie przytulać? Mieszał mi głowie bardziej, niż ktokolwiek inny. Nienawidziłam go za to. Nie dość, że byłam kobietą i moje nastroje były zmienne jak pogoda, to jeszcze on dokładał swoje trzy grosze. Już sama nie potrafiłam określić, co czuję. Czy chcę go odepchnąć, czy może wtulić się w niego mocniej? Albo uciec stąd jak najdalej, by nie zwariować. Tak, to chyba najlepszy pomysł.

Złapałam go za ramiona, którymi oplatał mnie w talii i próbowałam je od siebie odciągnąć. Nie pozwolił mi na to wzmacniając uścisk i przyciągając mnie jeszcze bliżej siebie. Wtulił twarz w moją szyję i po prostu tak staliśmy, milcząc przez dłuższą chwilę.

-Przepraszam, Arrie – szepnął mi do ucha.

Delikatnie musnął moją skroń ustami. Po chwili odsunął się i po prostu odszedł, zostawiając mnie z gonitwą myśli, których nie potrafiłam poskładać w całość. Byłam rozbita emocjonalnie.

-Arrie? – głos Harvey’a wydawał mi się taki obcy i nie pasujący do tego, co się działo w mojej głowie.

Uniosłam wzrok, natrafiając na zaniepokojone spojrzenie brata. Jak długo tu stałam?

-Tak? – wychrypiałam.

-Chodź – złapał mnie za rękę, cały czas nie spuszczając ze mnie wzroku.

Nawet gdybym chciała zaprotestować, nie byłam w stanie tego zrobić. Po prostu szłam za nim, nie dbając o to, gdzie idziemy. To było bez znaczenia.

-Co się dzieje? – Harve przykucnął przede mną.

Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z tego, że siedzę na łóżku w jego pokoju.

-Arrie… - szepnął, a ja nie wiedząc, co powiedzieć po prostu pokręciła głową i się w niego mocno wtuliłam.

Pogubiłam się. W dodatku nie wiedziałam, jak sobie pomóc. Wszystko było nie tak, jak trzeba. Myślałam, że chcę być sama, ale chyba oszukiwałam samą siebie. Zawsze kogoś potrzebowałam. W tym momencie tym kimś był Harve. To dla niego zrezygnowałam z Jay’a i był mi winien to, by być przy mnie w tym momencie. To mój starszy brat i zawsze będzie kimś ważnym w moim życiu. Inni mężczyźni pojawiają się i znikają. On zawsze jest i będzie. Nie ważne, że bywało między nami różnie. Kochaliśmy się na swój sposób i jedno za drugim wskoczyłoby w ogień. Wiem, że chciał dla mnie dobrze, choć często nie podobały mi się jego decyzje.

-Chcę wrócić do Bostonu – mruknęłam cichutko w jego szyję.

-Chodzi o Jareda? – spytał spokojnie.

Zamiast odpowiedzieć po prostu przytuliłam się do niego jeszcze mocniej. Bałam się, że mój głos się załamie, a ja nie chciałam po raz kolejny okazywać swojej słabości.

-Kochasz go? - zadał pytanie, którego nie spodziewałam się od niego usłyszeć.

Jeszcze dziwniejsze było to, że w jego głosie nie dało się wyczuć zawodu, czy żalu. Nie był też zły, a chyba tylko ciekaw odpowiedzi.

Odsunęłam się od niego delikatnie, wlepiając wzrok w ścianę. Zapytał o coś, o czym nawet nie chciałam myśleć. Bałam się znowu w coś angażować. Dlatego poprosiłam Jareda, byśmy trzymali się od siebie z daleka. W jakimś stopniu chodziło też o Harveya, jednak głównym powodem był mój strach, choć próbowałam udawać, że jest inaczej. Nie chciałam znowu się zawieść. To bolesne zdać sobie sprawę z tego, że nie znaczy się już tyle, co wcześniej, dla kogoś na kim nam zależy. Albo, że praca jest ważniejsza. Dlatego łatwiej było żyć samemu.

Na pewno?

-Nie wiem – wzruszyłam ramionami, przenosząc spojrzenie na brata.

Powiedziałam mu prawdę. Nie wiedziałam, czy go kocham. Wszystko było zbyt pogmatwane. Pełno sprzeczności i niedopowiedzeń. W dodatku ostatni miesiąc raczej nie należał do najprzyjemniejszych. Nie odzywaliśmy się do siebie. Próbowałam sobie wmówić, że mam to gdzieś, ale wcale tak nie było. Żałowałam, że nie mogę z nim normalnie porozmawiać, ale z drugiej strony wiedziałam, że ciągnie nas do siebie zbyt mocno, byśmy pozostali w przyjacielskich relacjach. Już dwa razy daliśmy na to dowód.

-Nie możesz teraz wyjechać – odgarnął mi włosy za ucho – masz umowę – stwierdził raczej bez wiary, że mnie tym przekona.

Znał mnie zbyt dobrze.

-I co z tego – zaczęłam bawić się swoimi palcami – i tak pojadę. Zostały tylko 2 tygodnie, Shannon sobie beze mnie poradzi.

Była to poniekąd prawda. Dzięki systematycznym masażom bóle pleców już mu tak bardzo nie dokuczały, więc te kilka dni, dopóki nie wróciłby Kevin lub nie zatrudniliby kogoś nowego, nie byłyby tak bardzo tragiczne. Co prawda zostałby zaprzepaszczony miesiąc naszej wspólnej pracy, ale ja naprawdę nie mogłam tu dłużej zostać. Musiałam sobie wszystko na spokojnie przemyśleć.

-Na pewno tego chcesz? – przyglądał mi się uważnie.

Był inny niż w ciągu ostatnich dni. W końcu jakby zniknął dystans między nami.

-Tak – skinęłam głową.

Wydawało mi się, jakby jeszcze chciał mi coś powiedzieć. Coś ważnego? Może, ale zamiast mówić westchnął tylko głęboko.

To był najlepszy moment na mój wyjazd. Niemal wszyscy spacerowali teraz po mieście, więc nikt by mnie nie zatrzymał. Nie wiedziałam, kiedy wrócą, ale raczej nie prędko. Zbliżał się wieczór, a kolejny koncert miał odbyć się za 3 dni, więc zdecydowanie mogli zaszaleć. Po za tym, mieli trochę czasu, by znaleźć za mnie zastępstwo, gdyby naprawdę tego potrzebowali.

-Pójdę się spakować – mruknęłam, odsuwając się od brata.

-Ok – westchnął głęboko.

Ktoś inny na jego miejscu mógłby jeszcze próbować nakłonić mnie do pozostania tu chociaż jednej nocy dłużej. Harve wiedział, że to nie ma sensu. Kiedy sobie coś postanowię, robię to od razu. Szczególnie jeśli chodzi o wyjazdy.

-Harve? – zatrzymałam się w połowie drogi, dzielącej mnie od drzwi.

-Tak? – spojrzał na mnie tak, jakby jeszcze przez chwilę miał nadzieję, że jednak zostanę.

-Obiecaj, że nie powiesz nikomu, gdzie jestem.

-Obiecuję – westchnął po chwili wahania.

 __________________________________________

jest po 2 w nocy, a ja dodaję rozdział. Chyba do reszty zwariowałam ;___; Teraz trochę zwolnię z tymi rozdziałami, bo wszyscy przyzwyczajeni do miesięcznych przerw i tak trochę spadły statystyki i komentarze ;__; Nie chodzi mi o to, żeby Was szantażować "nie ma komentarzy, nie ma rozdziału". Chodzi raczej o to, że Wasze opinie strasznie dużo wnoszą. Często się waham, co napisać i w jaki sposób. Ten rozdział też miał drugą wersję i mógł potoczyć się inaczej. Zawsze próbuję wybrać tą najlepszą, bazując właśnie na komentarzach :D
W sumie, możliwe, że ten jeszcze jeden rozdział pojawi się jakoś niedługo, jak z kolejnymi to naprawdę nie mam pojęcia ;_; Wakacje się kończą ;/

Pozdrawiam xoxoxo

btw jest tu ktokolwiek kto chociaż trochę lubi Harvey'a? :D