Chapter 14.

Kiedy każdy z nas otrzymał już klucze do pokoi, w Madrycie była godzina dwunasta czasu lokalnego. Lot dłużył mi się niemiłosiernie, więc gdy tylko wylądowaliśmy, jako pierwsza ruszyłam do wyjścia, aby jak najszybciej znaleźć się na twardej, bezpiecznej powierzchni.

-Mogę wziąć to łóżko? – zapytała Sophie z ręką wyciągniętą nad materacem pod oknem.

Kiedy skinęłam głową, rozluźniła uścisk dłoni i jej czarny, skórzany plecak wylądował na jasnej pościeli.

Tak, dzieliłam pokój z Watson. O ile wcześniej nie mogłam się doczekać, kiedy ją poznam, o tyle teraz żałowałam, że nie zaproponowałam Emmie wymiany. Słyszałam, jak marudziła pod nosem odnośnie, tego, że po raz kolejny będzie musiała znosić humorki jakiejś Abigail, która miała dopiero przylecieć. Sophie i trzy inne osoby wylądowały godzinę przed nami, lecąc samolotem z Arizony, jednak zamiast od razu udać się do hotelu, czekały na nas na lotnisku. Myślałam, że Watson nie może doczekać się, by zobaczyć się z Harvey’em, ale widocznie to nie to było tego powodem. Blondynka trzymała się na dystans, a nawet unikała mojego brata, który od tego momentu stał się jeszcze bardziej kapryśny niż wcześniej.

-Och, uwielbiam Hiszpanię! Zawsze spędzałam tu wakacje z rodzicami. Mój wujek mieszka w Madrycie, więc co roku nas do siebie zapraszał – trajkotała grzebiąc w swojej torbie – jest tu jeden taki sklep, w którym…

Wyszłam na balkon, nie chcąc jej dłużej słuchać. Może nie irytowałaby mnie tak mocno, gdyby nie to, że podświadomie skreśliłam ją w tym momencie, w którym Shannon delikatnie zasugerował mi, że to ona może być powodem, przez który Harvey zachowuj się w ten sposób. Zresztą to, co zobaczyliśmy na lotnisku, dawało jasno do zrozumienia, że Watson raczej straciła zainteresowanie moim bratem, który jeszcze kilka dni temu, rozmarzonym głosem opowiadał mi o swojej „przyszłej dziewczynie”. Naprawdę mieli kryzys, a ja stałam się obiektem, na którym Harvey wyładowywał frustrację. Miło.

Nagle rozległ się dźwięk zatrzaskiwanych drzwi, na który odetchnęłam z ulgą. Wyszła albo zamknęła się w łazience. Żałowałam, że to nie Emma była moją współlokatorką, bo bardzo ją polubiłam. Znałyśmy się od 4 dni, ale dopiero wczoraj złapałyśmy świetny kontakt. Wcześniej była zbyt zajęta pracą, jednak poprzedniego dnia znalazłyśmy  więcej czasu na rozmowę. Okazało się, że miałyśmy ze sobą wiele wspólnego. Poza podobnymi zainteresowaniami i poczuciem humoru mogłyśmy godzinami rozmawiać o urokach Sydney. Urodziła się tam. Była bardzo sympatyczna w przeciwieństwie do Chloe, która również odwiedziła wczoraj braci Leto. Nie wiem dlaczego, ale czułam, że ma jakiś problem w stosunku do mnie. Była niemiła i cały czas starała się pokazać, że jest kimś ważniejszym. Wiedziałam, że jest przyjaciółką Jareda, jednakże stało się to trochę śmieszne, kiedy na każdym kroku próbowała to podkreślać. Co chwilę obejmowała muzyka ramieniem i w każdej wypowiedzi zwracała się do niego, szukając jego aprobaty. Kiedy ją znajdywała chichotała twierdząc, że przecież tak świetnie się rozumieją.

Zauważyłam, że nie tylko mnie irytowało jej zachowanie. Moja sojuszniczką w dawaniu jej słownych, a na pierwszy rzut oka niewinnych i przypadkowych pstryczków w nos, okazała się być Constance. Ja sama starałam się jak najmniej wychylać i unikać niepotrzebnych dyskusji z Bartoli. Za to pani Leto nie miała żadnych skrupułów. Nawet nie starała się ukryć swojej niechęci do niej. Na początku widać było, że Jared czuje się zażenowany docinkami swojej matki skierowanych pod adresem przyjaciółki, jednak z czasem sam zaczął się lekko uśmiechać pod nosem. Widocznie dla niego również zachowanie Chloe stało się męczące, szczególnie wtedy, kiedy jeszcze bardziej starała się mnie czepiać. Można powiedzieć, że Constance mnie broniła, a jej syn jej na to przyzwalał.

Nawet Harvey raz nie wytrzymał i coś odpowiedział Chloe. Nie wiedziałam do czego nawiązywał w swojej wypowiedzi, ale widocznie były to jakieś wstydliwe wpadki z przeszłości, bo w końcu się zamknęła.

Ogólnie rzecz biorąc Harve starał się nie odzywać ani do mnie, ani do braci Leto. Cały wieczór spędził na rozmowie z Tomo i Vicky oraz Jamiem, więc ja sama nie miałam zbyt wielkiej możliwości, by poznać ich lepiej. Może będzie jeszcze okazja.

-Cóż za urocze sąsiedztwo mi się trafiło – zapatrzona w panoramę miasta i zagłębiona w myślach nawet nie zauważyłam, kiedy ktoś pojawił się na sąsiednim balkonie.

-Również nie narzekam.

Oparta jedną ręką o barierkę, odwróciłam się w prawo, patrząc wprost na roześmianego Shannona. Stał przede mną bosy, jedynie w krótkich spodenkach, i ręcznikiem wycierał jeszcze mokre włosy. Wcześniej nawet nie podejrzewałam go o to, że tak dobrze może wyglądać bez koszulki. Miłe zaskoczenie. Dodatkowo  miałam takie dziwne zboczenie zawodowe związane z męskimi nogami. Shannona, szczupłe choć nieco krzywe, nie prezentowały się najgorzej.

-Jak ci się podoba? – dlaczego miałam wrażenie, że nie pyta o miasto?

Poruszył znacząco brwiami i gdyby był bliżej najprawdopodobniej dostałby kuksańca w bok. Zamiast tego parsknęłam śmiechem.

-Jesteś niemożliwy – pokręciłam głową, nie umiejąc ukryć rozbawienia.

-Jak tam z Sophie? Dogadujecie się jakoś? – zmienił temat, opierając się biodrami o niski płotek, który nas dzielił.

-Mam jakiś dystans do niej – zmarszczyłam brwi i objęłam się ramionami, chcąc zebrać myśli – nie jestem przekonana, czy dam radę ją polubić – dodałam ciszej, nie chcąc, by przypadkiem nas słyszała.

-Chodzi o Harvey’a? – spytał, składając mokry ręcznik.

-Bardzo prawdopodobne – westchnęłam.

Nie miałam okazji, by dłużej się nad tym zastanowić, bo na horyzoncie pojawił się kolejny Leto. Również z mokrymi włosami, jednak kompletnie ubrany. W krótkich spodenkach i powycinanej koszulce wyglądał jeszcze szczuplej niż zazwyczaj.

Zauważył nas dopiero po jakimś czasie, wcześniej zapatrując się w widok miasta. Odmachaliśmy mu, a po chwili stał już obok Shannona, oparty o balustradę. Przeskoczenie płotku przedzielającego ich balkony nie sprawiło mu żadnej trudności. Zaczęłam się zastanawiać jaką on tu w ogóle pełni funkcję. Chyba tylko dekoracyjną.

-Ubrałbyś się. Ktoś może zrobić ci zdjęcie – rzucił niedbale do Shanna.

Wychylając się za barierkę, spojrzał w dół, czy aby na pewno nikt nie koczuje tam z aparatem.

-W samych majtkach przecież tu nie stoję – rozbawiony Shannon puścił mi oczko, na co jego brat wlepił w niego chłodne spojrzenie – a wierz mi, niektórzy byliby bardzo zadowoleni – poruszył zabawnie brwiami.

Miałam nieodparte wrażenie, że młodszy z nich jest czymś wkurzony. Nie zamierzałam go teraz o to pytać, bo nie wyglądał na zbyt chętnego to rozmów. Po za tym widać było, że unika patrzenia w moją stronę. Zrobiło mi się przykro, bo jeszcze wczoraj wszystko wydawało się być w porządku. Miałam nadzieję, że chodzi tylko o jego zły humor, chociaż możliwe, że zaczął się już stosować do zaleceń Harvey’a. Rano wyglądając przez okno, widziałam, jak stoją na podjeździe i się kłócą. Nie słyszałam o co poszło, ale prawdopodobieństwo, że o coś innego niż mnie, było znikome. Zachowanie mojego brata stało się żenujące, ale postanowiłam, że nie dam mu się wyprowadzić z równowagi. Wiedziałam, że tylko na to czekał.

-Za godzinę idziemy coś zjeść na miasto – Jared zignorował odpowiedź brata.

Wskoczył na balustradę, siadając na niej i trzymając się mocno, odchylił głowę do tyłu. Wystawiając się na działanie promieni słonecznych, przymknął powieki. W pierwszym momencie chciałam podejść i go złapać, bojąc się, że spadnie, ale udało mi się tylko drgnąć, bo szybko z tego zrezygnowałam. Mimo to Shannon zauważył moje zawahanie i zaczął się śmiać jak wariat.

-O co chodzi? – zapytał spokojnie wokalista i wrócił do bezpiecznej pozycji, powoli otwierając oczy.

Zdezorientowany przyglądał się perkusiście, który nie mógł złapać tchu, a ja oblałam się rumieńcem.

-Ja bym go raczej tam zrzucił – starszy Leto trzymał się za brzuch.

Obrzuciłam Shannona piorunującym spojrzeniem, po chwili dostrzegając, jak Jay mi się przygląda. Jego twarz nie była już naburmuszona. Dojrzeć na niej można było nie tylko ciekawość, ale również rozbawienie i zadowolenie. Jakby domyślał się o co chodzi, ale nie był tego w stu procentach pewien. Spojrzenie, którym w końcu mnie obdarzył, było tak intensywne, że w końcu nie wytrzymałam i z cichym jęknięciem zakryłam twarz dłońmi.

-Jesteś okropny – stwierdziłam, na co obaj wybuchli śmiechem.

-Gdyby był taki okropny, to byś się tak nie…

-O! Cześć chłopacy! – ni stąd ni zowąd zjawiła się Sophie, przerywając Shannonowi.

Z jednej strony cieszyłam się, że perkusista nie zdołał dokończyć swojej błyskotliwej zapewne myśli, z drugiej jej przybycie przerwało to, co zaczęło mi się podobać. Roześmiany wzrok Jareda już nie spoczywał na mnie. Co prawda zerkał czasami, ale i tak moja niechęć do blondynki wzrosła. Nie wiem czemu aż w takim stopniu mnie to zirytowało, ale zaczęłam się bać. Nie dopuszczałam do siebie myśli o jakiejkolwiek zazdrości. Na pewno nie o Sophie, a już zwłaszcza o Jareda. Jesteśmy przyjaciółmi.

Watson ubrana w bardzo krótkie spodenki i obcisłą bokserkę, stanęła tuż obok Shannona odwróconego do niej plecami i opierając się o płotek, zaczęła szczerzyć się w kierunku wokalisty.

-Słyszałam, że napisałeś nową piosenkę – zagadnęła go od razu.

-Jeszcze nie jest skończona – stwierdził zdawkowo, zeskakując z balustrady.

Oparł się o nią biodrami i założył ręce na piersiach, uśmiechając się lekko.

-Na pewno będzie świetna – Sophie nie odpuszczała, świdrując go spojrzeniem – zresztą jak wszystkie. Masz ogromny talent.

Czy mi się wydaję, czy ona próbowała z nim flirtować? Byłam tak zaskoczona, że nie wiedziałam nawet, co o tym myśleć. Wyglądało na to, że Harvey powinien zastanowić się nad tym, która z nas bardziej może wpłynąć na jego relacje z muzykami.

-Dziękuję Sophie – Jared też chyba wyczuł, że coś nie gra, bo od razu zmienił temat – pierwszy raz jesteś w Europie?

Byłam tak zajęta próbą rozgryzienia Watson, że dopiero po chwili dotarł do mnie sens jego słów. Nie mówiąc już o zdziwieniu, iż to ja byłam ich adresatką.

Oderwałam nieprzytomny wzrok od jednego z budynków i lekko spłoszona spojrzałam na Jay’a, który się we mnie wpatrywał. Teraz nie mogłam mieć wątpliwości, że mówił do mnie. Byłam w lekkim szoku i jeszcze krótką chwilę zajęło mi skupienie się nad odpowiedzią, co Leto skwitował uroczym uśmiechem.

-Yyy, tak – wyjąkałam, obejmując się ramionami i rozglądając dookoła.

Czułam się trochę skołowana. W dodatku Sophie nie wyglądała na zbyt zadowoloną tym, że Jared skierował rozmowę na mnie. Dziwna sytuacja. Mój brat ostatnimi dniami wkurzał mnie niemiłosiernie, ale mimo to, zrobiło mi się go żal. Dziewczyna, w której się zakochał, wyraźnie próbowała zalecać się do jego przyjaciela. Nie zdziwiłabym się nawet, gdyby obaj Leto łącznie z Harve’m jeszcze tego nie zauważyli. Faceci są ślepi i ciężko dostrzec im rzeczy, które kobiety zauważają od razu. Albo po prostu udają, że nie widzą?

Jednak gdyby Harvey coś zauważył, jego relacje z Jaredem wyglądałyby zapewne dużo inaczej. Pewnie wtedy próbowałby nas zeswatać, żeby Watson przestała interesować się jego kumplem.

-Ziemia do Arrie – roześmiany wokalista podszedł do barierki i ignorując zbulwersowaną Sophie, która stała nieco dalej niżby tego chciała, z uśmiechem machał mi ręką przed oczami.

-Przestań! – złapałam za nią, chichocząc.

Przez chwilę patrzeliśmy sobie w oczy i… On wiedział. Wiedział o czym myślałam, bo zrobił zakłopotaną minę i uciekł spojrzeniem.

-Później – poprosił niemal bezgłośnie i cofnął się w tył, więc musiałam puścić jego dłoń – to co? – powiedział już normalnie, łapiąc się pod boki – o 13 widzimy się pod hotelem. Nie spóźnij się – pogroził palcem bratu.

Zaczęłam dostrzegać  jego talent aktorski, o którym tyle słyszałam. Mógł z łatwością oszukać wszystkich, ale nie mnie. Jego oczy go zdradzały. Widziałam w nich podenerwowanie.

-O mnie się nie martw – odpowiedział mu Shannon, który uważnie obserwował całą sytuację i byłam niemal pewna, że bardzo go ona bawiła. Nie wiem, co siedziało mu w głowie, ale dobry humor go nie opuszczał.

-W takim razie do zobaczenia później – pomachał nam na pożegnanie.

Kiedy tylko zniknął w swoim pokoju, Sophie odwróciła się na pięcie i zostawiła nas bez słowa. Przez rozsuniętą firankę dojrzałam, jak szybkim krokiem zmierza w kierunku drzwi, które chwilę później zatrzasnęła z hukiem.

-Dlaczego on nie chce mi nic powiedzieć – usłyszałam ciche westchnięcie, więc przeniosłam wzrok na perkusistę, który wpatrzony we mnie, uśmiechał się pod nosem.

-Nie rozumiem – zmarszczyłam brwi.

-Nieważne – machnął ręką.

-No mów – zawołałam zniecierpliwiona.

Przez chwilę wpatrywał się w przestrzeń za moimi plecami, jednak kiedy ponownie wrócił do mojej twarzy, wiedziałam, że lepiej gdybym weszła już do swojego pokoju. Jego mina mówiła jedno: będzie się ze mnie nabijał.

-Wiesz, jak go na początku onieśmielałaś?- zaczął z wielkim bananem na twarzy. Mówił niemal konspiracyjnym szeptem, co jakiś czas zerkając do tyłu, czy aby na pewno Jared nie stoi za nim, chcąc palnąć mu w łeb – myślałem, że się ogarnął, ale on nadal zachowuje się przy tobie jak idiota. Do tej pory nie wiem, jak on dał radę cię pocałować – zachichotał, zakrywając twarz dłonią – a teraz osioł zwiał do siebie, zamiast wkroczyć do akcji – nie wytrzymał i w końcu zarechotał na cały głos.

-Shannon, lecz się – przewróciłam oczami i uprzednio uderzając go w ramię, wróciłam do środka.

Jeszcze długo słyszałam śmiech muzyka, ale ignorując go, postanowiłam wziąć prysznic.

Kilka minut po 13 wszyscy staliśmy w wielkim holu naszego hotelu. Mieliśmy się podzielić na mniejsze grupki i tak udać się do restauracji zarekomendowanych przez organizatora koncertu. Nie było sensu, by ponad 40 osób szło w to samo miejsce. Dlatego już po kilku chwilach utworzyły się mniejsze kręgi, które obserwowałam stojąc z boku. Nie wiedziałam, do kogo mogłabym podejść. Byłam nowa i nie widziałam nigdzie miejsca dla siebie. Przysłuchując się temu, jak wszyscy żartują, śmieją się i wspominają różne wydarzenia, czułam się nieswojo. Mogłabym się przełamać i dojść do kilku osób, wśród których stała Sophie. Już miałam zamiar wykonać krok w ich stronę, kiedy nagle zjawił się tam Harvey, więc zrezygnowałam. To nie był najlepszy pomysł, by spędzać z nim więcej czasu niż musiałam. Wcześniej myślałam, że ten wyjazd będzie idealną okazją do odnowienia naszych więzi, ale sytuacja uległa małej zmianie. Trochę mnie zdziwiło, że mój brat nie idzie z chłopakami. Widocznie nie zamierzał odpuszczać sobie Sophie. Myślałam też nad dołączeniem do Emmy, ale ona wybierała się z braćmi Leto, Tomo, Jamiem i dwoma innymi osobami, więc zrezygnowałam z tego pomysłu. Niby nie było tu żadnej mocno wyczuwalnej hierarchii,  jednak nie chciałam od razu sprawiać wrażenia, że jestem tu tylko dlatego, bo znam głównych członków zespołu. Wolałam znaleźć sobie znajomych z Crew i z nimi trzymać się trochę na uboczu.

-A ty co tak stoisz – obok mnie pojawił się Tomo, szturchając w ramię – zgubiłaś się? – zażartował.

-Nie, tak się tylko przyglądam – wzruszyłam ramionami.

-Jak tak, to idziemy – złapał mnie za rękę i przeciskając się między ludźmi, ciągnął mnie za sobą – jestem już strasznie głodny.

Nieco skołowana dałam wyprowadzić się przed budynek, gdzie czekali już pozostali. Nawet nie wiedziałam, kiedy wyszli.

-Myślałem, że już się nie doczłapiesz - Shannon obdarował mnie pełny wyrzutu spojrzeniem.

Obiad z nimi trochę kolidował z planami założonymi sobie chwilę temu, ale nie dano mi możliwości, by móc pomarudzić.  Od tego był perkusista, który przez całą drogę jęczał, że jest głodny. Co jakiś czas mruczał też coś o czekaniu na niezdecydowane osoby, ale zostawiłam to bez komentarza. Z doświadczenia wiedziałam już, że słowne utarczki z nim źle się kończą. Szczególnie, kiedy wokół było kilku świadków.

Gdy dotarliśmy na miejsce każdy zamówił to, na co miał ochotę. Nie wiedząc, co wybrać zdałam się na kucharza i jego danie dnia, które okazało się wyśmienite. Po tym, jak zjedliśmy, posiedzieliśmy tam jeszcze kilka minut, rozmawiając. Na początku ciężką było mi się tam odnaleźć, bo poruszali tematy, o których nie miałam żadnego pojęcia, ale przestało mi to przeszkadzać. Słuchałam ich, uparcie bawiąc się swoją słomką, którą dostałam wraz z zamówionym sokiem.

-Nudzi ci się? – zwrócił się do mnie Jared, siedzący obok na półokrągłej, skórzanej kanapie.

-Nie – stwierdziłam, nie odrywając wzroku od szklanki, w której nadal były dwie kostki nierozpuszczonego lodu.

-Czyli tu zostajesz? – zaśmiał się.

Zmarszczyłam nos i spojrzałam na niego przekrzywiając lekko głowę. Zostaliśmy sami ,a on wyglądał jakby ledwie powstrzymywał wybuch śmiechu.

-Gdzie reszta? – spytałam, zostawiając swoją zabawkę w spokoju.

-Emma i Abigail w łazience, a chłopaki przy wyjściu – wskazał dłonią w kierunku głównych drzwi.

-Dobra, już idę – złapałam za telefon, który wcześniej położyłam na stoliku i zaczęłam podnosić się z miejsca.

-Aż tak przynudzaliśmy? – zagadnął, gdy byliśmy już na zewnątrz.

-Nie, słuchałam was przecież – broniłam się.

-Widziałem właśnie – zaśmiał się – w ogóle się nie odzywałaś, więc było mi trochę głupio.

-Dlaczego? – spojrzałam na niego zdziwiona – to mi jest właśnie głupio. Po prostu nie mam bladego pojęcia o muzyce, więc nie chciałam walnąć jakiejś gafy – westchnęłam – wolę was słuchać, a bawiłam się tą słomką, bo się bałam, że mnie o coś zapytacie i zrobię z siebie głupka – spuściłam wzrok, patrząc pod nogi.

Szliśmy jakąś wybrukowaną uliczką, podziwiając architekturę miasta. Wszystko wydawało się być tu takie kolorowe i pełne życia.  Uliczni artyści gromadzili wokół siebie rzesze turystów, tak samo jak małe stoiska z pamiątkami. W końcu mieliśmy choć chwilę na rozmowę, bo Emma była przed nami razem z Jamiem, za nami Tomo wygłupiał się z Shannonem, a Tom i Abigail robili wszystkiemu zdjęcia. Co prawda nie było szans poruszyć poważniejszych tematów, ale i tak nie narzekaliśmy.

-Oj Arrie, Arrie – Jared pokręcił głową.

Śmiał się z tego jeszcze chwilę, aż w końcu dał mi spokój. Zamiast tego zaczął mi opowiadać o wszystkim, co widział tu ostatnim razem. Lubiłam go słuchać, tak samą jak Emmę. Mówili ciekawie, starali się mi wszystko pokazać. Po jakimś czasie spotkaliśmy Harvey’a i resztę jego towarzyszy na czele z Sophie i złączyliśmy się z nimi. Nie było tak źle, jak się spodziewałam, że będzie. Mój brat udawał, że nie istnieję, więc w sumie mogłam skupić się na zabytkach. Byliśmy w Prado, jednym z najważniejszych muzeów w Europie, w Pałacu Królewskim i katedrze Almudena.

Gdy w końcu postanowiliśmy wracać, było już ciemno. Zapuściliśmy się tak daleko od centrum miasta, że musieliśmy skorzystać z metra, które było jednym z najstarszych w Europie. Mieliśmy jedną przesiadkę, ale w końcu zatrzymaliśmy się na naszej docelowej stacji. Stojąc najbardziej w głębi pociągu musiałam wszystkich przepuścić. Kiedy w końcu wysiedli, ruszyłam do wyjścia, jednak ktoś w ostatniej chwili złapał mnie w pasie, nie pozwalając zrobić żadnego kroku dalej.

-Musimy porozmawiać, Arrie – szepnął mi do ucha, trzymając mocno, na wypadek gdybym chciałam zaprotestować.

Drzwi się zasunęły, a ja byłam tak samo zdziwiona, jak nasi towarzysze, którzy rozglądali się dookoła, szukając nas wzrokiem. Pojechaliśmy dalej.

____________________________________________

W ogóle nie jestem zadowolona z tego rozdziału ;___; Jest taki jakiś nijaki i nawet nie wiem, jak go skomentować. Chyba przyda mi przerwa od pisania, bo zmierza to w trochę złym kierunku ;__;

+Uwielbiam Was za te komentarze i bardzo dziękuję <3 Gdyby nie to, chyba dałabym sobie spokój z tymi rozdziałami ;____;
Pozdrawiam xoxox