Chapter 13.

Wiedziałam, że to nie będzie łatwa rozmowa, ale kiedy z impetem zatrzasnął drzwi frontowe, byłam wręcz przerażona. Nigdy nie widziałam go w takim stanie. Wręcz kipiał ze złości.

Przystanęłam na środku korytarza i niepewnie spojrzałam na brata, który bez słowa wyminął mnie i wszedł do salonu. Spanikowana, nie wiedząc, co zrobić, objęłam się ramionami. Chciałam wykonać krok do przodu, ale nie mogłam ruszyć się z miejsca. Znowu bałam się odpowiedzialności, a przecież nie powinnam. To było moje życie i mogłam zrobić z nim co tylko zechcę. Potrzebowałam Harvey’a, ale przecież nie mógł cały czas mi mówić, co mi wolno, a co nie. Był od tego, by mnie wspierać, a nie po to, by mną kierować.

Zacisnęłam mocniej dłonie na ramionach i przygryzłam wargę, chcąc zmotywować się do „wojny’, którą miałam za chwilę stoczyć, broniąc przy tym swoich racji. Jednak zamiast powagi, na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Na ustach nadal czułam jego smak i teraz byłam już zupełnie pewna, że tego nie żałuję. Czułam się tak, jak jeszcze nigdy wcześniej. Ile to razy Harvey pozbywał się każdego mężczyzny z mojego otoczenia, który miał jakiekolwiek, nawet najmniejsze plany w stosunku do mnie? Teraz mu się nie udało. W jakimś stopniu stałam się buntowniczkę, którą powinnam być jako nastolatka, ale zostało mi to odebrane. Kiedyś nawet nie wiedziałam, że mogę się postawić. Tym razem Tawney pojawił się za późno i mimo, że ktoś mógł uznać to za chore, cieszyłam się, że mogłam utrzeć mu nosa w ten sposób. Nie chciałam skłócić go z Jaredem, ale przynajmniej ten jeden raz pokazałam mu, że to moje życie i ja o nim decyduję.

Zmotywowana tą myślą w końcu zebrałam się w sobie i ruszyłam do salonu, gdzie Harvey czekał już na mnie z założonymi na piersiach rękami.

-O co ci chodzi? – zapytałam od razu nieco bojowym tonem, stając na środku pokoju i przyjmując tę samą pozycję, co on.

Nie zamierzałam się go bać. Wystarczająco dużo rzeczy już mnie w życiu ominęło właśnie przez strach. Obiecując Jaredowi, że nie będę już więcej uciekać, chciałam go tylko zbyć. Teraz zrozumiałam, jak wiele racji było w tym, co mówił. Chyba potrzebowałam impulsu, który zmusiłby mnie do działania. Nie byłam do końca pewna, czy to ten pocałunek tak na mnie wpłynął, czy może zachowanie Harvey’a, ale wiedziałam, że tym razem się przełamię.

-O co mi chodzi? – zadrwił – z nim też byś się przespała?!

Zabolało.

-Nadal myślisz, że zdradziłam Matta? Dobrze wiedzieć jakie masz o mnie zdanie – prychnęłam, mierząc go morderczym spojrzeniem.

-Sama się przyzna…

-Kłamałam! – przerwałam mu ostro, pilnując się, by żaden mięsień mojego ciała nie zdradził tego, jak bardzo znowu chcę uciec. To nie takie proste walczyć ze swoją naturą. Gdy podejmujemy decyzje w głowie, czujemy się pewnie, wszystko jest łatwiejsze. Jednak gdy dochodzi do konfrontacji, nasze nawyki znowu chcą przejąć kontrolę.

-Po co kłamałaś? - już nie był taki stanowczy, jak jeszcze chwilę wcześniej. Chyba zaczął mieć wątpliwości, czy aby na pewno wszystko było takie, jak to sobie wymyślił.

-Bo wszyscy kłamią.

-Przestań – zniecierpliwiony przewrócił oczami – mogłaś powiedzieć mi prawdę, a nie uciekać.

-Mogłeś nie podsłuchiwać rozmowy, która nie miała związku z tobą – odbiłam piłeczkę.

Chyba przestałam czuć cokolwiek. Nie byłam już zła, czy rozczarowana. Po prostu stojąc przed nim, zdałam sobie sprawę z tego, że to, co się stało, było bez sensu. Przez jedno nieprzemyślane zdanie, wynikło tyle nieporozumień. Prawdę mówiąc, mogliśmy to wyjaśnić od razu, ale byliśmy zbyt uparci i dumni. Żadne z nas nie umiało wyciągnąć ręki jako pierwsze. To była nasza największa wada. Uciekanie od problemów. Jak widać, nie tylko ja powinnam zmienić swoje podejście do życia, bo inaczej nigdy się nie dogadamy.

-Nie podsłuchiwałem – oburzył się, robiąc krok w moją stronę – akurat wróciliśmy i ciężko było nie usłyszeć tego, jak krzyczysz, że to nie było jego dziecko.

Czuł się winny. Widziałam to po sposobie w jaki gestykulował dłońmi. Miałam teraz przewagę, ale mimo to, wiedziałam, że to jeszcze nie zwycięstwo. Nadal kilka spraw nie zostało wyjaśnionych i raczej nie zanosiło się na to, że Harvey zapomni o tym, co zobaczył w kuchni.

-Ale dość szybko stwierdziłeś, że nie masz już po co się do mnie odzywać. Splamiłam honor rodziny, tak? – podeszłam na tyle blisko, że bez problemu mogłam dźgać go palcem wskazującym w pierś.

-Skąd mogłem wiedzieć, że kłamiesz? – zacisnął dłoń wokół mojej pięści i ściągnął ją w dół, nie rozluźniając uścisku – byłem w szoku! Potem wybiegłaś, co miałem sobie myśleć?

-Nie wiem co – patrzyłam mu ze złością w oczy – ale nawet jeślibym to zrobiła, to co? Naprawdę byś się ode mnie odwrócił?

Czekając na odpowiedź, mój wyraz twarzy zmieniał się z każdą chwilą. Jego milczenie było jednoznaczne z odpowiedzią. Spuściłam głowę, próbując powstrzymać cisnące się do oczu łzy.

-Dobrze wiedzieć – szepnęłam i próbowałam wyrwać dłoń z jego uścisku, ale mi na to nie pozwolił.

-Arrie, to nie tak – zaczął łagodnie – po prostu…

-Po prostu co?! – znowu odważyłam się na niego spojrzeć, mimo, że łzy spływały mi po policzkach. Zdecydowanie byłam zbyt emocjonalna – wiesz, co jest najgorsze? – spytałam z wyrzutem – Jared ani przez chwilę nie miał wątpliwości, że to kłamstwo. Nie zna mnie, ale wiedział, a ty? Przy pierwszej lepszej okazji mnie zostawiasz!

-Widzę, że teraz Jared jest tym idealnym, który wszystko wie – puścił mnie.

Był wkurzony. Nawet bardzo. Widziałam, jak zaciska dłonie, jak marszczy czoło. Chyba niepotrzebnie użyłam imienia młodszego Leto. Zadziałało to na Harvey’a jak płachta na byka. Tylko czekałam jak się na mnie rzuci. Każda inna kobieta na moim miejscu pewnie umierałaby ze strachu. Sama podświadomie myślałam o tym, że mojemu bratu coś odbije i straci panowanie nad sobą, jednak teraz miałam to w nosie. Jego reakcja strasznie mnie rozzłościła. Jeszcze przed chwilą widziałam, jak mu głupio, że uwierzył w moje kłamstwo, a teraz był wściekły, bo jego przyjaciel zachował więcej rozsądku i dystansu niż on. Nie ocenił mnie pod wpływem emocji, tak jak mój kochany braciszek. Chyba to najbardziej bolało Harvey’a. Zawsze chciał być tym "najlepszym i najważniejszym", a tu nagle pojawił się mężczyzna, który skupiał na sobie więcej mojej uwagi niż on. Był zazdrosny. To chore, ale właśnie tak było.

-Nie będę z tobą dłużej rozmawiać – zdenerwowana, jak nigdy wcześniej pokręciłam głową i chciałam się wycofać, jednak złapał mnie mocno za ramię – to boli! – syknęłam, jednak nic sobie z tego nie zrobił.

-Myślisz, że coś dla niego znaczysz?! – zaczął tak ostrym tonem, że aż poczułam gulę w gardle –nigdy nie będziesz dla niego ważniejsza niż praca, rozumiesz?! Dlatego kazałem mu się trzymać od ciebie z daleka – jego niebieskie oczy nawet na chwile nie oderwały się od moich – On cię skrzywdzi, zrozum to, a ja nie chcę wybierać między wami. Nie chcę stracić przyjaciela – mówił już nieco spokojniej, jednak nadal nie potrafiłam wykrztusić z siebie słowa – wiem, że jeśli cię zrani, nie wybaczę mu tego. Wiem, że wybiorę ciebie. ALE JA DO CHOLERY NIE CHCE WYBIERAĆ! – krzyknął i mnie puścił, a ja natychmiast zrobiłam krok w tył, z przerażeniem wpatrując się w jego twarz. Nie było w niej nic, co znałam. Był jak zupełnie obcy mi człowiek, którego się bałam – oboje jesteście dla mnie ważni. Ostrzegałem, wiem jaki jest…

Jeszcze przez ułamek sekundy patrzył na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy, po czym westchnął głęboko i przeczesał dłonią włosy, rozglądając się po pokoju. Chyba oboje poczuliśmy się niezręcznie.

-Nie chcę żebyś przez całe życie dyktował mi, co mam robić – zaczęłam cicho, uparcie wpatrując się w swoje dłonie.

-Przecież tego nie rłobię – jego głos był nieco zdziwiony i jakby urażony.-Robisz – uniosłam gowę – przez całe życie, to robisz. Nie dajesz mi możliwości popełniania błędów. Chcesz uchronić mnie przed całym cierpieniem – mówiłam cicho, ale wiedziałam, że mnie słyszy – nie pozwalasz mi się uczyć. Wiesz czemu wyjechałam?

Milczał, uważnie wpatrując się w moją twarz. Byłam na skraju ponownego wybuchnięcia płaczem, jednak obiecałam sobie, że tego nie zrobię. Musiałam mu to w końcu powiedzieć, nawet jeśli miałby się do mnie nie odzywać do końca życia.

-No mów... – wychrypiał w końcu, rozkładając ręce na boki w geście zrezygnowania.

-Myślałam, że to przez rodziców chciałam się wyrwać, odciąć od tych wszystkich kłótni – przeniosłam wzrok na okno, nie mogąc już dłużej znieść jego spojrzenia – teraz wiem, że chciałam uciec od ciebie, a raczej od tego całego niańczenia.

-Arrie… - zrobił krok w moją stronę, ale ja zrobiłam krok tył.

-Nie mam już pięciu lat, a ty zachowujesz się tak, jakbym ciągle tyle miała – szepnęłam – wiesz czemu związałam się z Mattem? – znowu cisza, więc kontynuowałam – bo był pierwszym, który mnie chciał i którego nie mogłeś się pozbyć, bo byłeś zbyt daleko.

Uniosłam głowę i od razu napotkałam na najsmutniejsze spojrzenie jakie w życiu widziałam. Czułam się podle, bo ta ja byłam za nie odpowiedzialna, ale wiedziałam, że tak trzeba. Nie możemy udawać, że wszystko jest idealne. Nie chciałam tak dłużej żyć i on musiał to w końcu zrozumieć.. Cieszę się, że się o mnie troszczy, ale niektórych spraw nie zmieni. Każde z nas jest już dorosłe i samo podejmuje decyzje.

-Obiecaj mi tylko, że dasz sobie spokój z Jaredem – zaczął niepewnie.

-Harve, przestań – opuściłam bezradnie ręce, nie mając ochoty zaczynać wszystkiego od początku.

-Arrie, proszę! – uniósł lekko głos – on naprawdę cię skrzywdzi, myślisz, że dlaczego ciągle jest sam?

Nie wiedząc, co powiedzieć,  wlepiłam wzrok w dywan i wzruszyłam ramionami. Udawałam obojętność, choć czułam się fatalnie. Wiedziałam, że od tej pory będzie mi ciężko rozmawiać i z Harvey’em i z Jaredem. Najlepiej by było, gdybym gdzieś wyjechała, ale wiedziałam, że nie mogę.

-Bo nie potrafi wybrać – kontynuował, kiedy milczałam – boi się angażować, ucieka w muzykę i pracę, a kiedy w końcu decyduje się spróbować jest już za późno. Po prostu nie chcę żebyś cierpiała.

-Będę na górze – stwierdziłam, kiedy skończył i od razu wycofałam się w kierunku korytarza, by schodami wspiąć się na piętro.

Gdy tylko znalazłam się w swoim pokoju od razu rzuciłam się na łóżko i wtuliłam w poduszkę. Czułam się, jakby przejechał po mnie walec. Wszystko to, co się dzisiaj wydarzyło było tak jakby obok mnie. Byłam wyprana z emocji. W jednej chwili chciało mi się płakać, a w drugiej po prostu leżałam tępo wpatrując się w ścianę. Wyrzuciłam z siebie wszystko to, co mnie trapiło, jednak nie przyniosło to oczekiwanych efektów. Myślałam, że poczuję się lepiej, a było wręcz odwrotnie. Nie wiem czemu to tak bolało. Wiedziałam jedynie, że minie sporo czasu, zanim nasze relacje wrócą do normy. Byłam przekonana, że z Jaredem też będzie mi ciężko. Już teraz leżąc na łóżku, czułam, że go potrzebuję. On zawsze mnie wysłuchał i potrafił znaleźć jakieś wyjście z sytuacji. Nawet jeśli na początku jego pomysł mi się nie podobał, okazywał się być tym właściwym. Mogliśmy być przyjaciółmi, ale to pokomplikowaliśmy. W dodatku słowa Harvey’a w jakiś sposób mnie dotknęły. Od początku powtarzałam sobie, że nie chcę niczego więcej i nadal tak było, ale… No właśnie, zawsze było jakieś „ale” . Lubiłam go, jednak to, co oznajmił mi Harve, podświadomie wybudowało barierę, która mogła przeszkodzić nam w normalnych relacjach. W dodatku ten pocałunek… Ciągle o tym myślałam. Mimo wszystko było to coś wyjątkowego. Nigdy nie czułam się tak, jak w tamtej chwili. Byliśmy tylko my i nic więcej. Z Mattem nigdy tak nie było. Zawsze mieliśmy coś na głowie, coś przeszkadzało i nie pozwalało nam oderwać się od rzeczywistości. Dzisiaj było zupełnie inaczej. Wyjątkowo? Chyba wyjątkowo zgubnie.

Harvey miał racje, nie powinnam pozwolić Jaredowi zbliżyć się zbyt blisko. Dopiero co pozbierałam się po rozłące z Mattem. Nie potrzebowałam kolejnego problemu. Chciałam przyjaźnić się z wokalistą, ale teraz już mogło nie być tak swobodnie. Oboje będziemy musieli się pilnować, co może prowadzić do niezręcznej ciszy lub innych sytuacji, które do tej pory się nie pojawiały.

-Spieprzyłam – mruknęłam do siebie i schowałam głowę pod poduszkę.

Pragnęłam ukryć się przed światem i leżeć tak do końca życia, jednak zamiast tego, jeszcze dzisiaj czekało mnie wspaniale zapowiadające się przyjęcie u sąsiadów… A jutro z samego rana lot do Madrytu. Idealnie. Nie wiedziałam, czy już zacząć skakać ze szczęścia, czy dopiero za chwilę. Miałam tylko nadzieję, że Harvey będzie zachowywał się w miarę normalnie. Nie chciałam kolejnej awantury. Wszystko i tak już było wystarczająco mocno popieprzone.

Leżąc tak i rozmyślając o tym wszystkim, nawet nie zauważyłam, kiedy zasnęłam. Byłam wykończona psychicznie i fizycznie, więc sen był dla mnie wybawieniem. Nie wiem, co mi się śniło. Zbyt gwałtownie się obudziłam, by zapamiętać cokolwiek.

-Cholera – usłyszałam huk, a potem wiązankę przekleństw.

Szybko zerwałam się do pozycji siedzącej i przestraszona wpatrując się w ciemność, próbowałam dostrzec cokolwiek, jednak nie było to takie proste. Nim przyzwyczaiłam się do warunków panujących wokół, poczułam jak mój materac ugina się i ktoś sadowi się blisko mnie.

-Przepraszam, nie chciałem cię obudzić – cichy szept Shannon sprawił, że odetchnęłam z ulgą – Harvey mówił, że źle się czujesz, ale  cały czas zachowuje się dość dziwnie, więc sam chciałem sprawdzić, co ci jest.

-Która jest godzina? – zerwałam się szybko z łóżka zaraz po tym, gdy do mojego mózgu dotarła informacja, że za oknem jest już ciemno, a Harvey nawet się nie pofatygował, by mnie obudzić. Co więcej, wciskał wszystkim kit, że źle się czuję.

Może w pewnym sensie, to była prawda, jednak nie potrzebowałam, żeby ktoś się za mnie tłumaczył. Chciałam iść na to przyjęcie, spróbować zachowywać się normalnie, ale mój brat jak zwykle musiał się we wszystko mieszać. Byłam pewna, że zrobił to umyślnie. Zostawił mnie śpiącą i niczego nieświadomą w domu. Najgorsze, że mogło to wyglądać tak, jakbym znowu stchórzyła i specjalnie nie przyszła.

Znowu się zdenerwowałam. Miałam ochotę rozszarpać Harvey’a.

-Przed dziesiątą – poinformował mnie perkusista, na co pisnęłam ze złości.
Gdybym w tym momencie spotkała na drodze swojego brata, już by nie żył. Chciałam, żeby wszystko wróciło do normy, ale wyglądało na to, że ta gra dopiero się zaczęła, a ja nie lubiłam przegrywać. Nie zamierzałam robić głupot, byle tylko mu dopiec, ale na pewno nie będę ułatwiać mu życia. Jedyną zasadą którą przyjęłam, było nie wykorzystywanie do tego Jareda. To by było nie fair.

-Zabiję go – zawołałam i gdy po omacku dotarłam do ściany z kontaktem, zapaliłam światło.

Niewiele myśląc dopadłam do szafy i zaczęłam w niej grzebać, wyrzucając za siebie wszystko, co nie nadawało się na ten wieczór, a właściwie to noc.

-Ej, spokojnie – Shannon stanął w bezpiecznej odległości i śmiejąc się, przyglądał się moim poczynaniom.

-Jak mam być spokojna?! Harvey zrobił to specjalnie – warknęłam z wyrzutem i odrzuciłam na łóżko szare rurki, które chciałam założyć.

-Nie wiem, co się tu w ogóle dzieje ostatnio, ale przestaje mi się to podobać – stwierdził starszy Leto.

-Jeśli nie chcesz oberwać, lepiej nie stawaj na linii strzału – odpowiedziałam, na co zrobił wielkie oczy.

-Widzę, że zrobiło się poważnie.

-Bo teraz już zupełnie przegiął! – zawołałam i z biało-bordową koszulką baseballową uciekłam do łazienki, zabierając po drodze spodnie.

W ekspresowym tempie przebrałam się z ciuchów pożyczonych od Jareda i w jednej ręce ze szczoteczką do zębów, w drugiej ze szczotką do włosów, zaczęłam doprowadzać się do porządku. Chyba jeszcze nigdy w życiu nie ubrałam się i nie umalowałam w tak krótkim czasie. Nawet Shannon był zdziwiony, kiedy nagle wypadłam z łazienki i nawet na chwilę się nie zatrzymując, ruszyłam do wyjścia, po drodze zarzucając na siebie jeszcze czarną skórzaną kurtkę.

-Arrie, powiesz mi, co się stało? – Shannon dogonił mnie dopiero, gdy zamykałam drzwi.

-Nic się nie stało – próbowałam go zbyć. Byłam zbyt nabuzowana, by marnować czas, tłumacząc się mu.

-To ma związek z tym, co wydarzyło się w kuchni? – stanęłam jak wryta, nie wiedząc, co powiedzieć.

Myślałam, że Shannon wszedł do pomieszczenia, dopiero po fakcie i nie wiedział, co się stało. Widocznie stało się inaczej lub po prostu brat mu wszystko powiedział.

-Nic mi do tego – zaczął od razu mnie uspokajać. Najwidoczniej moja mina, nawet w tak słabym świetle, jakie dawała lampa uliczna, musiała być bardzo wymowna – po prostu widzę, że Harvey jest dzisiaj cięty nie tylko na Jareda.

Przyłożyłam rękę do czoła, próbując zebrać myśli. Tego właśnie chciałam uniknąć. Chyba skłóciłam najlepszych przyjaciół.

-Trochę nas poniosło – zaczęłam powoli – ale Harve chyba jednak trochę przesadza.

-Od początku nas uprzedzał, że mamy dać ci spokój i trzymać się na dystans – westchnął – mój braciszek, jak widać, nie lubi się słuchać – uśmiechnął się lekko, ale widząc moją kamienną twarz od razu spoważniał – po prostu cię polubił – poprawił się.

-Nie wiem, czy Harvey’owi chodzi konkretnie o to. Ostatnio ma problem o wszystko – westchnęłam i wolnym krokiem ruszyliśmy w stronę sąsiedniego domu – chyba nie powinnam tu przylatywać.

-Nie mów tak nawet! – zganił mnie – jesteś nam potrzebna! Po za tym Harvey ma chyba jakiś kryzys z Sophie. Chyba zaczęła go trochę zlewać.

-Czyli obrywa się mnie, bo on ma problem ze swoją „DZIEWCZYNĄ”? – nakreśliłam w powietrzu cudzysłów, prychając – super. Przecież oni nawet nie są razem.

-Nie przejmuj się – objął mnie ramieniem – zawsze możesz na mnie polegać. Jak cię zdenerwuje to sobie z nim porozmawiam – zaśmiał się, na co mimowolnie zareagowałam tak samo.

-Dzięki, ale muszę sama to rozegrać. Już wystarczająco namieszałam między waszą trójką – westchnęłam głęboko.

-To raczej sprawka mojego brata, to on tu najbardziej namieszał. Po za tym przestań już się tym zamartwiać. Chodź, poznasz wszystkich.
Kiedy stanęliśmy na ganku, otworzył drzwi i niemal wciągnął mnie do środka. Już od progu było słychać śmiechy i gwar rozmów. Po raz kolejny miałam znaleźć się w gronie dobrze znających się osób jako ta „nowa”. Nie lubiłam tego, ale chyba zaczęłam się już przyzwyczajać.

-Shannon? – zagadnęłam cicho.

-Tak? – zerknął na mnie.

-Jak ty właściwie wszedłeś? Harvey zostawił otwarty dom? – niby nie miało to znaczenia, a jednak nurtowało mnie to pytanie.

Perkusista uśmiechnął się jeszcze szerzej i nie spuszczając ze mnie wzroku podszedł do wieszaka, gdzie było klika kurtek. Wymacał jedną z nich i teatralnym gestem rozchylił jedną z jej kieszeni i z większej odległości wrzucił tam klucze. Po chwili puścił mi oczko i przyłożył palec do swoich ust.

Zaczęłam chichotać, zastanawiając się, co ten człowiek jeszcze może wymyślić.

-Nie mamo, ja przyniosę – przez gwar dochodzący z salonu w końcu udało mi się usłyszeć się jedno wyraźne zdania, a po chwili w korytarzu pojawił się drugi z braci, który stanął jak wryty.

Shannon puścił mi oczko i bez słowa zostawił nas samych. W jednej chwili cała wesołość i pewności siebie ze mnie uleciały. Nie wiedziałam, co mogłabym powiedzieć, więc po prostu stałam i czekałam, aż odezwie się pierwszy. Widać było, że jest kompletnie zdziwiony moim widokiem tutaj. Chyba był przekonany, że już nie przyjdę.
Nie byłam pewna, jak długo tak staliśmy, w ciszy świdrując się spojrzeniami, ale kiedy w końcu kąciki jego ust uniosły się delikatnie ku górze, poczułam ulgę.

-Fajne kapcie – wskazał na moje stopy, na co uderzyłam się dłonią w czoło.

Tak się śpieszyłam, że nie zwróciłam uwagi na to, co ma na nogach. Zaśmiałam się, a Leto zrobił to samo.

-Pomożesz mi? – zapytał, na co skinęłam głową i weszłam za nim do kuchni.

Dopiero teraz zauważyłam, że trzymał w dłoni miseczkę, którą od razu zaczął napełniać sałatką owocową.

Stanęłam po przeciwnej stronie wysepki i po prostu przyglądałam się jego zajęciu, bojąc się spojrzeć mu w oczy.

-Myślałem, że już nie przyjdziesz – zaczął w końcu.

Schował resztę sałatki do lodówki i wrócił na wcześniejsze miejsce, opierając dłonie na blacie, tuż obok wypełnionej miski.

-Dziękuj Harvey’owi – mruknęłam, nie odrywając wzroku od jego rąk. W tym momencie były one bardzo interesujące.

-Byłem przekonany, że jesteś na mnie zła o to, co się dzisiaj stało – słychać było, że nie czuje się zbyt pewnie. Mówił powoli, ostrożnie dobierając słowa.

Uniosłam głowę i zauważyłam, że on też na mnie nie patrzył. Jego wzrok wbity był w sałatkę. Przeniosłam spojrzenie znowu na jego ręce i przygryzłam wargę próbując się nie roześmiać, patrząc na to, jak ze zdenerwowania zaczął bawić się palcami i rysować na blacie różne dziwne kształty. Wyglądał jak mały zagubiony chłopczyk i to było przeurocze.

-Co? – w końcu odważył się na mnie zerknąć. Widocznie dłuższy brak mojej odpowiedzi go zaniepokoił.

-Nic – pokręciłam głową – nie jestem zła. Po prostu zasnęłam, a Harvey nie znalazł czasu żeby mnie obudzić – wyjaśniłam z przekąsem.

-Siedzi naburmuszony w salonie – wskazał palcem na pomieszczenie obok.

Znowu zapanowała cisza. Dość krępująca, do czego nie byłam przyzwyczajona w jego towarzystwie. Staliśmy jakiś metr od siebie, przedzieleni wysepką i patrząc na siebie, nie wiedzieliśmy, co powiedzieć. Frustrujące. Zawsze mieliśmy ze sobą tyle wspólnych tematów, a teraz nie potrafiliśmy wyjaśnić jednej sprawy. Może oboje chcieliśmy odwlec koniec czegoś, co miało być tylko epizodem? Już nie będziemy mogli stać i gapić się na siebie w ten sposób, bo to byłoby dziwne i sprzeczne z tym, że za chwilę mieliśmy zostać już TYLKO przyjaciółmi.

-Jared, pomóc ci? – usłyszeliśmy kobiecy krzyk, co nas otrzeźwiło. Nie znałam tego głosu.

-Nie mamo, już idę – zawołał szatyn, odpowiadając przy tym na moje nieme pytanie - chyba będzie lepiej jeśli – zawahał się przez moment, próbując znaleźć odpowiednie słowa.

-Jeśli o tym zapomnimy? – dokończyłam za niego.

Skinął lekko głową, ale widziałam, że nie jest co do tego przekonany. Sama też nie byłam, ale tak musiało być.

-Przyjaciele?

-Tak będzie chyba najlepiej – szepnął i uśmiechnął się lekko, chociaż z jego oczu dało się wyczytać, że wcale nie jest mu do śmiechu.

Jednak, co mieliśmy zrobić? To i tak nie miało szans, więc po co niszczyć przyjaźń i naszą i tą z Harvey’em? Czasami odpowiednio wcześnie trzeba umieć odpuścić, by nie stracić wszystkiego.

-Co ty tu robisz? – zapytał zdziwiony Harve, gdy weszłam do salonu, a tuż za mną muzyk.

-Przyszłam się przywitać – uśmiechnęłam się do niego sztucznie, a w oczach miałam chęć mordu.

-Ty musisz być Arrie – starsza kobieta siedząca w jednym z foteli od razu podniosła się z miejsca i z ogromnym uśmiechem na twarzy, ruszyła w moim kierunku – wiele o tobie słyszałam – objęła mnie i przyjrzała się z bliska.

-Tak, domyślam się – uśmiechnęłam się do niej przyjaźnie. Wszyscy mi to mówili – miło panią poznać.

-Mnie również. Mów mi Constance – powiedziała wesoło i nie odrywając ode mnie wzroku, pokręciła głową ze śmiechem – jesteś jeszcze ładniejsza niż opowiadał.

Niestety nie wiem kto i co jej o mnie opowiadał, bo ułamek sekundy później ktoś przewrócił dzbanek z sokiem, więc wszyscy ruszyliśmy na ratunek Jaredowi, który starał się ratować sytuacje.

_____________________________________________________________

EDIT: GRUPA