Chapter 12.

Przez ostatnie 3 dni pobytu w Los Angeles czułam się zupełnie odtrącona przez Harvey’a. Najprawdopodobniej przyjął sobie za punkt honoru nieodzywanie się do mnie. Czasami jedynie uraczył mnie jakimś mruknięciem, które miało znaczyć „tak” lub „nie”. Bracia Leto próbowali nakłonić mnie bym powiedziała mu prawdę, jednak sama byłam chyba jeszcze bardziej uparta niż Harve. Próbowałam się zachowywać normalnie w przeciwieństwie do swojego brata, który nawet nie ukrywał niechęci do tego, że spędzam czas z jego sąsiadami. Zawsze przychodzili najpierw do niego, próbowali z nim rozmawiać na neutralne tematy, jednak duma rodziny Twaney, nakazywała mu boczenie się na własnych przyjaciół, którzy przystawali z „wrogiem”. Po którejś z kolei próbie Shannon stwierdził, że to nie ma sensu, więc czas od rana do wieczora  spędzałam w domu Leto. Zresztą nie byłam tam jedynym gościem. Przez 3 dni poznałam  bardzo wielu ludzi, z którymi miałam wspólnie pracować i podróżować przez kolejne półtora miesiąca. Na początku nie czułam się zbyt komfortowo przebywając w otoczeniu osób, które znają się doskonale, a to ja jestem tą „nową”, jednak wszystko było lepsze od siedzenia z naburmuszonym Harvey’em. Tylko dwa razy pojawił się on u chłopaków i dwa razy potraktował mnie jak powietrze, co było jeszcze bardziej przykre niż wtedy, kiedy robił to rano w domu. Wszyscy wokół doskonale wiedzieli, że jesteśmy rodzeństwem, co nie przeszkadzało mu w robieniu cyrku. Jared był już na pograniczu wybuchu. Był tak samo zły na mnie jak i mojego brata. Nawet zagroził, że sam powie Harvey’owi prawdę, jeśli ja tego nie zrobię do czasu przyjęcia, które miało odbyć się już dziś wieczorem. Małe, bezalkoholowa spotkanie na pożegnanie. Obok Emmy, Jamiego, Chloe, mamy chłopaków i narzeczonej Tomo, miał przyjść również Terry. Na wieść o tym omal nie oszalałam ze szczęścia…

Czasami żałowałam, że od razu nie powiedziałam prawdy Harvey’owi, jednak bolało mnie to, że był skłonny uwierzyć w każde kłamstwo. Zdecydowanie nie powinnam tego mówić, bo Matt mimo wszystko na to nie zasłużył, ale dlaczego Harvi’emu tak łatwo przyszło się z tym pogodzić? Może od zawsze żył w przekonaniu, że jego siostra puści się pewnego dnia…

Ta cała sytuacja tak mnie już zmęczyła, że zastanawiałam się, czy aby na pewno dobrze robię jadąc z nimi w trasę? Niestety, nie miałam jak już się wycofać. Podpisałam umowę. Jared zdecydowanie wiedział, co robi podsuwając mi ją pod nos, zaraz po tym, jak tylko się obudziłam po pamiętnej tułaczce. Każde, nawet najmniejsze zawahanie nie uszło jego uwadze. Wiedział też, jak wejść mi na ambicje. Nie lubiłam, kiedy ktoś nazywał mnie tchórzem, nawet jeśli nim byłam.

-Obiecaj, że jak wrócimy to z nim porozmawiasz – Jared po raz kolejny zaczął mnie męczyć.

Tego ranka wybraliśmy się na zakupy. Leto musiał kupić kilka rzeczy na dzisiejszy wieczór, a ja nie chciałam siedzieć sama w domu. Harvey miał w planach wyjazd z Shannonem, więc nie chcąc sobie psuć humoru z samego rana, wyszłam z domu zanim wstał z łóżka.

-Jak ty marudzisz – mruknęłam, wrzucając do koszyka kolejne produkty z listy.

-Marudzę, bo z tobą nigdy nic nie wiadomo – westchnął, sięgając ręką po mleko migdałowe.

-Przecież już mówiłam, że  z nim porozmawiam – przewróciłam oczami.

-Nie rób głupich min! – zawołał i najechał mnie wózkiem, za co zmroziłam go wzrokiem – uśmiechnij się!

-To tak nie rób! – złapałam za drugi kraniec koszyka, kiedy po raz kolejny próbował nim we mnie uderzyć, śmiejąc się przy tym jak dziecko.

-Nic nie robię – udawał niewiniątko.

Denerwowało mnie to, że zawsze musiał postawić na swoim. Mimo, że był wkurzający ledwo udało mi się powstrzymać uśmiech. Czasami miałam ochotę go rozszarpać za to, że nie potrafię się na niego złościć dłużej niż 5 minut. Wystarczyło, że zaczął się śmiać, a nie było opcji by nie zrobić tego samego. Tak też było i tym razem.

Pokręciłam głową i z głośnym westchnięciem ruszyłam dalej wzdłuż regałów, dopiero teraz pozwalając sobie na uśmiech, by nie dać mu tej satysfakcji.

-Widziałem – zaśmiał mi się za uchem, kiedy przystanęłam by wybrać napoje.

-Nic nie widziałeś – wcisnęłam mu karton soku z takim impetem, że aż się skulił, kiedy zamiast w jego ręce trafił w brzuch.

-Jesteś podła – syknął już z mniejszym uśmiechem na twarzy.

-Wątpiłeś w to kiedyś? – uniosłam do góry jedną brew, próbując zachować poważną minę, co graniczyło z cudem, patrząc na naburmuszoną twarz Leto.

-Nigdy – syknął, mrużąc powieki i wsuwając dłoń pod koszulkę, chcąc rozmasować obolałe miejsce. Ten jeden gest sprawił, że mój wzrok spoczął na płaskim, opalonym brzuchu. Miałam wrażenie, że Jared doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co robi.

Szybko spuściłam głowę i ruszyłam w kierunku kasy, by nie dojrzał moich zaróżowionych policzków. Spędziłam z nim już wystarczająco dużo czasu, by stwierdzić, że jest świadomy tego, jak działa na kobiety. Nie raz byłam niemal pewna, że sprawdzał moją reakcję na niego. Był przystojny, to prawda, ale miał jedną wadę, przez którą nie mogłam spojrzeć na niego inaczej niż na przyjaciela – Harvey, a raczej ich przyjaźń. To wystarczyło bym była pewna, że ta relacja nie ma szans by móc rozwinąć się w żadnym innym kierunku, nawet jeśli któreś z nas by tego chciało. Jednak nawet jeśli, to teraz nie było nawet o tym mowy. Jedyne czego potrzebowałam to jakieś zajęcie. Z jednej strony miałam wątpliwości, co do wyjazdu, a z drugiej nie mogłam się już doczekać. Chciałam się wyrwać, poznać nowych ludzi, zobaczyć ciekawe miejsca, mając przy tym świadomość, że nikt mnie nie ogranicza. Chcę być wolna i cieszyć się życiem, a facet nie był mi teraz do tego potrzebny. Zresztą Leto chyba nie był typem mężczyzny, z którym chciałabym się wiązać. Jako przyjaciel był świetny. Mogłam z nim rozmawiać, żartować, droczyć się, jednak po tym, co przeszłam z Mattem, chciałabym spróbować z kimś młodszym. Między mną, a Jaredem nie było aż takiej różnicy wieku, jak między mną, a Australijczykiem, jednak nie chciałam znowu się rozczarować. 
Chociaż... Wykluczanie Jareda, miało chyba tylko związek z moim zniechęceniem się do mężczyzn, z niczym więcej. Każda wymówka była dobra, by nie musieć znowu się angażować.

-Zastanawiam się czy wszystko mamy – Leto po raz kolejny sprawdzał listę zakupów, kontrolując ją z tym co było już na taśmie, albo jeszcze w wózku.

-Ja się zastanawiam kiedy mi pomożesz? – mruknęłam, wykładając kolejną porcję owoców.

Jared zerknął za mnie znad kartki i uśmiechnął się rozbrajająco.

-Radziłaś sobie tak dobrze, że nie chciałem ci przeszkadzać – Leto nachylił się nad koszykiem dając mi przy tym sójkę w bok i zaczął z niego wszystko wyciągać.

Przeszłam dalej i zabrała się za pakowanie skasowanych przez kasjerkę produktów. Doskonale widziałam jak trudno jej się skupić na swojej pracy i co chwilę zerkała na Jareda, który uśmiechając się szeroko, co chwilę pokazywał mi język albo się wygłupiał. Kiedy w końcu uporał się ze swoim zadaniem, podszedł do mnie i ciągle żartując pomógł mi wszystko zapakować. Nie zwracałam uwagi na to co do mnie mówił, po prostu odpowiadałam mu uśmiechem, za każdym razem, gdy na mnie patrzył badając moją reakcję na jego słowa. Byłam zbyt zajęta obserwowaniem kasjerki, która za wszelką cenę chciała zwrócić na siebie uwagę wokalisty, niemal prężąc się na swoim stołku. Czy to źle, że czułam satysfakcje wiedząc, że blondynka oddałaby wszystko by być na moim miejscu? Mordowała mnie wzrokiem, podczas gdy szatyn robił z siebie debila, tylko po to by mnie rozśmieszyć. Od 3 dni starał się jeszcze bardziej. Za wszelką cenę nie chciał dać mi odczuć, że mój brat ma mnie gdzieś.

-Coś się stało? – nagle jego głos wyrwał mnie z zamyślenia, a ja zdałam sobie sprawę z tego, że moje oczy się zaszkliły.

-Nie, nic – szybko złapałam za dwie siatki i odeszłam na bok, podczas gdy Leto płacił za zakupy.

Czułam na sobie jego wzrok, jednak się nie odwracałam. Zdałam sobie sprawę z tego, że potrzebuję swojego brata. Nieważne jakim był dupkiem, brakowało mi go. Jared starał się jak mógł, bym poczuła się lepiej, ale ciężko było pogodzić mi się z myślą, że Harvey tak diametralnie zmienił o mnie zdanie. Mogłam zarzucić mu wiele, ale nadal go kochałam i go potrzebowałam. Bycie kobietą było prawdziwym wyzwaniem. W Jednej chwili byłam gotowa nie odzywać się do niego do końca życia, a w drugiej chciałam go jak najszybciej przytulić. Tak samo wyglądała sytuacja z Jaredem. Nie brałam go pod uwagę jeśli chodzi o związek, ale cieszyłam się, kiedy skupiał się na mnie, a nie innych kobietach.  My same sobie komplikujemy życie.

 Muzyka
-A mówiłem, żeby jechać autem – obok mnie zmaterializował się wokalista – ale się uparłaś, że potrzebujesz spaceru – zerknął na mnie z ukosa.

Uważnie wpatrywał się w moją twarz, jakby chciał się upewnić, że chwila słabości już minęła.

Spojrzałam w tym samym kierunku, co on wcześniej i w myślach zaczęłam przeklinać swój uparty charakter. Mówił, że zanosi się na deszcz, ale stwierdziłam, że przesadza. Uwiniemy się szybko i wrócimy. Jednak patrząc na ścianę wody za szklanymi drzwiami, mentalnie zaczęłam się już szykować na najszybszy bieg w życiu. Nie mieliśmy daleko do domu, jednak każde z nas miało po dwie torby z zakupami, więc zapowiadało się dosyć zabawnie.

-Może od dzisiaj zaczniesz mnie słuchać – Leto westchnął głęboko i powoli ruszył w kierunku rozsuwanych drzwi.

Przed wejściem był jeszcze mały daszek pod którym stanęliśmy, a Leto z nieodgadnionym wyrazem twarzy wpatrywał się w niebo.

-Może zamówimy taksówkę? – zaproponowałam nieśmiało.

Na te słowa Jared zaczął chichotać jak wariat, więc zrobiłam obrażoną minę.

-Tak tylko pytałam – mruknęłam urażona.

-Szybko biegasz? – szatyn przysunął na tyle blisko, że aby móc spojrzeć w jego oczy, musiałam odchylić głowę daleko w tył.
-Może  - wyszeptałam nieco speszona, na co uśmiechnął się tak słodko, że prawie wypuściłam zakupy z rąk, a w moim brzuchu obudziło się stado motyli.

-Sprawdzimy – stwierdził cicho, a ja szybko oddaliłam się od niego na bezpieczną odległość.

Znowu to zrobił. Po raz kolejny mnie testował, jednak tym razem moja reakcja była silniejsza i byłam niemal pewna, że on to zauważył. Po jego minie mogłam nawet stwierdzić, że był bardzo z siebie zadowolony. Byłam zła na niego, ale chyba jeszcze bardziej na siebie. Obiecałam sobie, że nie dam mu się podejść, a właśnie w tym momencie, kiedy czekał mnie bieg w deszczu, miałam nogi jak z galarety.

Wciągnęłam głośno powietrze, wzmocniłam uchwyt na torbach i nagle ruszyłam przed siebie.

Usłyszałam za sobą głośny śmiech Leto, ale postanowiłam go zignorować. Miałam teraz większy problem. Wystarczyło kilka sekund, a byłam kompletnie mokra. Kątem oka zauważyłam roześmianego wokalistę biegnącego tuż obok mnie i zupełnie straciłam panowanie nad sobą. Śmiałam się, piszczałam, kiedy mijające nas auta ochlapywały nas kolejną porcją wody, ale w ogóle się tym nie przejmowałam. Czułam się zupełnie beztrosko. Dwójka wariatów biegnących ulicami LA z torbami pełnymi zakupów musiała wyglądać komicznie. Pewnie rozmazał mi się cały makijaż, ale tak dobrze nie czułam się od dawna. Chyba potrzebowała czegoś takiego. Zrobić coś nieodpowiedzialnego, dziecinnego. Po tym biegu nie zdziwiłabym się gdyby wylądowała u lekarza, ale liczyła się chwila.

Co jakiś czas Jared musiał przystawać i czekać na mnie, ale nie wyglądał na zniecierpliwionego. Chyba bawił się tak samo dobrze jak ja, bo uśmiech nie schodził mu z twarzy. W pewnym momencie pobiegł trochę dalej, przystanął na środku chodnika i zaczął skakać, kręcąc się w kółko, a kiedy do niego dotarłam, złapał mnie i podniósł do góry. Długo tak nie wytrzymaliśmy, bo przeszkadzały nam nasze pakunki i byliśmy za bardzo rozbawieni, ale i tak mieliśmy z tego ogromną frajdę.

Nie wiem jak długo zajęło nam dotarcie do domu Jareda, ale kiedy w końcu znaleźliśmy się w ciepłym korytarzu nie miałam czasu nawet pomyśleć o tym jak bardzo jestem przemoczona, albo w jakim stanie są nasze zakupy. Nie pozwoliły mi na to miękkie usta, który przywarły do moich, kiedy tylko zamknęły się za nami drzwi. Wypuściłam z rąk obie torby i od razu wplotłam palce w krótkie, mokre włosy szatyna, który przywarł do mnie całym ciałem. Nie był nachalny, ale też zdecydowanie wiedział czego chce. Muskał delikatnie moje wargi, dłońmi błądząc po moich plecach, nie zapuszczając się nigdzie dalej. To był impuls, ale mimo to chyba oboje gdzieś z tyłu głowy mieliśmy świadomość, że nie powinniśmy tego robić. Mimo to, dlaczego nie wykorzystać tego, co już się działo? Skłamałabym mówiąc, że mi się nie podobało. Podobało i to cholernie, co było niepokojące, ale nie na tyle, by nie pozwolić mu pogłębić pocałunku. Kiedy powoli wsunął język do moich ust, moje dłonie zjechały na jego ramiona. Musiałam się go mocniej złapać, bo zaczęło brakować mi tchu. To co ze mną robił ten jeden mężczyzna było nie do pomyślenia. Przecież to nie był mój pierwszy pocałunek, ale czułam się tak, jakby nim był. Przez jeszcze długi czas nie potrafiliśmy się od siebie oderwać. Leto na zmianę to muskał moje wargi, to pieścił podniebienie. Oboje cały czas się uśmiechaliśmy, co było jeszcze bardziej pokręcone niż sam fakt, że od kliku minut staliśmy mokrzy w przedpokoju zapominając o całym świecie. Najbardziej jednak chyba byłam wdzięczna Jaredowi, że nie posuwał się dalej. Byłam tak zamroczona, tym co się teraz działo, że pewnie zgodziłabym się na wszystko. Wiedziałam, że wystarczyłby jeden jego gest, a skończylibyśmy w jego sypialni, zapewne oboje tego później żałując.

-Dam ci jakieś suche rzeczy – w końcu zdecydował się odezwać, jednak nadal był tak blisko, że z każdym jego słowem, nasze wargi to się stykały, to rozdzielały – przeziębisz się –oparł swoje czoło o moje i z wesołymi iskierkami w oczach, wpatrywał się w moją twarz.

-Szybko sobie o tym przypomniałeś – uśmiechnęłam się delikatnie, wpatrując się w jego tęczówki.

Wiedziałam, że ma ładne oczy, ale w tych okolicznościach i z tej odległości wydawały się być zupełnie wyjątkowe. Miałam nadzieję, że to chwilowe zauroczenie, bo przecież jeszcze kilkanaście minut temu rozmyślałam o tym, dlaczego nie mogłabym się z nim wiązać.

Wiązać? Nie za dużo powiedziane? Przecież tylko się całowaliśmy. Nikt nie mówił nic o związku. Ja nie chcę, a on? Jest artystą, potrzebuje wolności, na pewno w żadnym momencie naszej znajomości nie myślał o niczym poważnym. Chyba przekonałam samą siebie.

-Lepiej późno niż wcale – mruknął i po raz kolejny musnął moja usta, by po chwili odsunąć się i z szerokim uśmiechem wpatrywać się we mnie.

Dopiero teraz przypomniałam sobie jak zapewne muszę teraz wyglądać. Zażenowana zakryłam twarz dłońmi, na co mój towarzysz parsknął śmiechem.

-Nadal ślicznie wyglądasz – odciągnął moje ręce i korzystając z okazji splótł palce swojej dłoni z moimi i zaprowadził mnie na górę.

Weszliśmy do jego sypialni i podczas gdy grzebał w swojej szafie ja stałam w progu oparta o framugę i przyglądałam mu się uważnie. W sumie, na pierwszy rzut oka, nie było w nim nic nadzwyczajnego. Zwykły facet, któremu udało się do czegoś w życiu dojść. Był przystojny, ale nie był jedynym mężczyzną na tym świecie, o którym można było to powiedzieć. Jednak miał coś w sobie, czym do siebie przyciągał i doskonale o tym wiedział, a ja się bałam, że będzie chciał użyć tego w stosunku do mnie. Lubiłam go, nawet bardzo, ale pewnych granic nie chciałam przekraczać. Musiałam sobie obiecać, że to co dzisiaj się wydarzyło nie zmieni naszych relacji. Nie teraz, kiedy znalazłam w nim przyjaciela, a Harvey był na mnie obrażony.

-Wiesz gdzie łazienka? – Leto podszedł do mnie i wyciągnął w moją stronę dłoń z koszulką i spodniami, jednak kiedy chciałam je od niego odebrać, szybko ją cofnął.

Zrobiłam zdziwioną miną, a ten z łobuzerskim uśmieszkiem wskazał palcem wolnej ręki na swój policzek. Na ten gest założyłam ręce na piersiach i kręcąc głową wpatrywała się w niego z uśmiechem, na co wyszczerzył zęby.

-Przynajmniej próbowałem – zbliżył się i sam skradł mi całusa, wręczając ubrania.

-Tym razem nie wyszło – powiedziałam wesoło.

-Będę próbował dalej – zapewnił i wycofał się, tym razem szukając ciuchów dla siebie.

Skorzystałam z okazji i ruszyłam w kierunku łazienki. Kiedy spojrzałam w lustro zaczęłam się z siebie śmiać. Wyglądałam tragicznie, a mimo to byłam w świetnym nastroju. Zaczęłam się nawet zastanawiać jak mocno Jared musiał się starać by nie wybuchnąć śmiechem, widząc mój rozmazany makijaż. Pokręciłam głową i po tym jak zmyłam z twarzy czarne ślady, postanowiłam wziąć prysznic. Wiedziałam już gdzie, co jest, więc nie miałam problemu ze znalezieniem czystych ręczników.

-Co robisz? – wskoczyłam na blat tuż obok kuchenki, na której Leto miał zamiar coś smażyć, bo rozgrzewał już patelnię.

Czysta, przebrana i pachnąca czułam się o wiele bardziej komfortowo. W dodatku zauważyłam, że wokalista wypakował już zakupy, co bardzo mnie ucieszyło. Jedyne na co teraz miałam ochotę to siedzieć i nic nie robić.

-Naleśniki – zerknął na mnie, w taki sposób, że zaczęłam tracić pewność siebie – jesteś głodna?

-Trochę – skinęłam głową, na co się uśmiechnął.

Ogólnie rzecz biorąc, cały dzień się dzisiaj uśmiechaliśmy. Gdyby ktoś spojrzał na nas z boku, mógłby stwierdzić, że jesteśmy nienormalni, ale czy to ważne? Po prostu to było zaraźliwe. Kiedy kąciki jego ust unosiły się do góry, moje automatycznie robiły to samo. Miał coś w sobie, to nie ulegało wątpliwości. Lubiłam z nim spędzać czas i choć teraz powinnam czuć się niezręcznie, wcale tak nie było.

-To dobrze – przeniósł wzrok na patelnię, na którą wylał trochę przygotowanego ciasta.

Widocznie mój prysznic trochę trwał skoro zdążył się przebrać, wypakować zakupy i jeszcze zrobić ciasto na naleśniki. Bardzo mnie to cieszyło. Taki powinien być każdy facet.

Nim zdążyłam się zorientować szatyn odłożył wszystko na bok i po chwili znalazł się tuż przede mną, stając między moimi nogami.

-W sumie to chyba dobrze, że zdecydowaliśmy się na spacer – zaczął, łapiąc za kosmyk moich tyle co wysuszonych włosów i zaczął owijać go w okół palca, nawet na chwilę nie przerywając kontaktu wzrokowego.

-Tak myślisz? – mruknęłam, kiedy jego twarz zaczęła niebezpiecznie zbliżać się ku mojej.

-Jestem wręcz przekonany – szepnął i po raz kolejny tego dnia odebrał mi rozum.

Nie wiem jak to możliwe, ale tym razem był jeszcze bardziej delikatny. O ile za pierwszym razem mógł mieć obawy, czy go nie odepchnę, o tyle teraz miał pewność, że tego nie zrobię. Właśnie dlatego nigdzie mu się nie śpieszyło. Powoli doprowadzał mnie do szaleństwa, na nowo rozbudzając stado motyli w moim brzuchu, a ja miałam nadzieję, że zbyt szybko tego nie przerwie. Oparłam dłoń na jego klatce piersiowej i lekko przygryzłam jego wargę, na co mruknął zadowolony. Odsunął się delikatnie i z uśmiechem wpatrywał się w moją rozpromienioną twarz.

Pewnie wrócilibyśmy do tego, co przed chwilą robiliśmy gdyby nie znaczące chrząkniecie z plecami Jaredam. Spojrzałam ponad jego ramieniem i zamarłam, podobnie jak chłopak, gdy spojrzał w tym samym kierunku, co ja.

-Arrow,  musimy porozmawiać – usłyszałam poważny głos swojego brata, jednak nie byłam w stanie nawet drgnąć dopóki nie odezwał się po raz drugi  – Arrow! Idziemy!

Ocknęłam się i rzuciłam ostatnie przerażone spojrzenie blademu Jaredowi, który odsunął się ode mnie, bym mogła zeskoczyć z blatu.

-Naleśniki ci się przypaliły – Harvey nie omieszkał dowalić jeszcze wokaliście, kiedy nieświadomy niczego Shannon pojawił się w kuchni i mierzwiąc mi włosy stwierdził, że to był bardzo nudny dzień.