Chapter 10.

Muzyka
-Możemy porozmawiać? - Matt w końcu przerwał niezręczną ciszę.

Stałam nie do końca zdając sobie sprawę z tego, co się dzieje. Wydawało mi się, że zamknęłam już ten okres swojego życia, do którego należał znajdujący się naprzeciw mnie człowiek.

-Myślałam, że już wszystko sobie wyjaśniliśmy - odpowiedziałam oschle.

-Chcę tylko porozmawiać - upierał się.

-Nie mamy o czym rozmawiać.

-Wydaję mi się, że jednak mamy – Matt spojrzał wymownie na Shannona, który szybko zreflektował się o co chodzi.

-Będę w kuchni – ścisnął mnie za ramię, chcąc dodać otuchy – jako coś, to mnie wołaj.

Muzyk zostawił nas samych, choć pewnie gdybym była choć trochę bardziej stanowcza, już dawno wyrzuciłby Australijczyka za drzwi. Zamiast tego stałam jak słup, z niepokojem przyglądając się byłemu narzeczonemu.  Obawiałam się tego spotkania i szczerze mówiąc miałam nadzieję, że nigdy do niego nie dojdzie, choć znając charakter Turnera, powinnam była się spodziewać, że pewnego dnia stanie w moich drzwiach. Wiedziałam, że to będzie trudne, ale teraz byłam wręcz przerażona. Nie bałam się, że Matt podniesie na mnie rękę. Bałam się tego, że wrócił tylko po to, by nakłonić mnie do powrotu, a ja mu ulegnę. Trudno nie tęsknić za kimś, kto pomógł ci się odnaleźć w nowym miejscu i był przy tobie przez cały ten czas.

-Zajmę ci tylko chwilę – z zamyślenia wyrwał mnie jego niski głos.

Sposób w jaki na mnie patrzył, nie dawał mi złudzeń na to, że to będzie wesoła pogawędka. Jego brązowe oczy były zupełnie pozbawione emocji i co pewien czas, uciekały do miejsca, w którym zniknął Shannon. Był na mnie zły, ale czego się spodziewałam? Wyjechałam zostawiając mu tylko list, bo nie miałam odwagi spojrzeć mu wtedy w twarz. Zawsze obiecywał, że tym razem się zmieni i będzie starał, a ja mu wierzyłam. Byłam do niego przywiązana i chciałam wierzyć, że to wcale nie musi się kończyć, a czasy w których rozmawialiśmy godzinami wcale nie odeszły w zapomnienie. Choć czy tak naprawdę nie chodziło w tym o to, że ja tak po prostu bałam się, że sobie bez niego nie poradzę? Był przy mnie od samego początku mojego pobytu w Australii. To on pomógł mi się odnaleźć  w obcym miejscu. Czy ja go w ogóle kochałam?

Przyglądając mu się w milczeniu zaczęłam się zastanawiać, dlaczego się z nim związałam. Może to nie była odpowiednia chwila na takie przemyślenia, ale najprawdopodobniej ostatnia, by zrobić to zgodnie ze swoim sumieniem. Co wyjątkowego było w łysiejącym już 52-letnim Australijczyku? Może to, że jako jedyny, kiedykolwiek zapytał mnie czego chcę? Dostrzegł we mnie kogoś więcej niż tylko młodszą siostrę, o którą trzeba się troszczyć i obić twarz każdemu, ktokolwiek się do niej zbliży. Teraz zrozumiałam, że był pierwszym facetem, którego Harvey nie mógł zastraszyć. Pierwszym, który nie zrezygnował. Mogłam z nim porozmawiać o wszystkim. Słuchał, czego nikt inny wcześniej nie robił. Aż w końcu i on tego zaprzestał. Zaprzestał czegoś, za co go kochałam. Dlatego odeszłam.

-Arrow, tylko 5 minut – niecierpliwił się.

Westchnęłam głęboko i w końcu skinęłam głową. Chciałam mieć to już za sobą, więc bez słowa ruszyłam w stronę salonu. Stanęłam w najdalszym jego końcu i opierając się plecami o komodę, założyłam ręce na piersiach. Po chwili w pomieszczeniu zjawił się również Matt. Przez dłuższą chwilę panowała między nami niemal grobowa cisza, którą w końcu odważyłam się przerwać. Było to zdecydowanie łatwiejsze, niż mierzenie się z oskarżycielskim spojrzeniem Australijczyka.

-Po co tu przyjechałeś? –spytała, udając obojętność, choć z każdą chwilą ogarniała mnie co raz większa panika. Musiałam wziąć się w garść. Nie mogłam czuć się winna. To on mnie od siebie odtrącał. Pretensje mógł mieć tylko do siebie.

-Widzę, że szybko znalazłaś sobie młodszego – patrzył na mnie z pogardą, na co prychnęłam.

-Nikogo sobie nie znalazłam. Nie zarzucaj mi czegoś, o czym nie masz pojęcia – starałam się zachować spokój mimo, że ewidentnie starał się mnie wyprowadzić z równowagi.

-No to niby, co on tu robi?! – skinął głową w stronę korytarza – podobno miałaś lecieć do Harvey’a, a nie obcego faceta – zarzucił mi – chociaż wydaje mi się, że wcale nie jest taki obcy – uśmiechnął się ironicznie.

-To sąsiad Harvey’a. Zresztą nie będę ci się tłumaczyć, bo to nie twoja sprawa - odparłam chłodno.

-A czyja? –zadrwił – Wykorzystałaś mnie. Znalazłaś starego głupca, który załatwił ci pracę marzeń. Pobawiłaś się nim, a potem..

-To ty mnie zostawiłeś! – krzyknęłam, przerywając mu, na co spojrzał na mnie, jak na wariatkę.

-Ja? – prychnął, robiąc przy tym krok w moją stronę – to nie ja uciekłem, pozostawiając po sobie tylko krótki liścik.

-Tak ty! Odzywałeś się tylko, kiedy czegoś potrzebowałeś. Odsunąłeś się ode mnie i pozostawiłeś samej sobie. Ile razy wymigiwałeś się zmęczeniem, kiedy chciałam porozmawiać. Tyle tylko, że ja też pracowałam, też miałam prawo być zmęczona, a jednak próbowałam. Zamknąłeś się na mnie, a kiedy w końcu udało mi się wyrzucić z siebie to wszystko, ty jak gdyby nigdy nic przytulałeś biedną Arrow. Przepraszałeś, obiecywałeś, ale po kilku dniach znowu miałeś za nic moją obecność. Ciekawa jestem, po ilu dniach zdałeś sobie sprawę z tego, że mnie nie ma? Pewnie dopiero wtedy, kiedy nie miał ci kto podać bandażu! – wyrzuciłam z siebie, a wyraz jego twarzy diametralnie się zmienił. Już nie był taki pewny siebie, jak jeszcze chwilę wcześniej.

-Przecież rozmawialiśmy…

-Kiedy? W pracy? Nie pogrążaj się. Zarzucasz mi, że byłam z tobą tylko dla pracy, a sam po za nią nie widziałeś niczego więcej. Znaczyła dla ciebie dużo więcej niż ja.

-To ty pierwsza się ode mnie odsunęłaś – znowu próbował zrzucić całą winę na mnie.

-Tak, oczywiście, to wszystko moja wina. Nie potrafisz przyznać się do błędu. Jesteś dojrzałym człowiekiem, a zachowujesz się jak dziecko.

Znowu podniosłam głos, nie mając ochoty dłużej słuchać jego paplaniny. Nie potrafił pogodzić się z faktem, że też nie był bez winy. Za każdym razem, gdy byłam już przy drzwiach obiecywał to samo. Wierzyłam mu, bo tak naprawdę nie chciałam odchodzić. Byłam tchórzem, który bał się nowego życia. Nie potrafiłam zrozumieć, jak mogłam się tak zmienić. Nigdy nie bałam się podejmować decyzji, realizowałam nawet te najbardziej spontaniczne decyzje. Matt mnie zmienił. Jako młoda kobieta mogłam tyle jeszcze osiągnąć, a przerażała mnie wizja wzięcia odpowiedzialności za własne życie. Kto był gorszy: ja czy on?

-Właśnie! – pokiwał głową – dziecko!

Przez chwilę patrzyłam na niego, nie dowierzając, w to co powiedział. Miałam nadzieję, że nie upadł na tyle nisko, by poruszać temat, na który nigdy nie byłam przygotowana. Nie mógł mi teraz tego zrobić. Czułam, jak moja twarz blednie, a do oczu napływają łzy. Był skłonny wyciągnąć działo o największym kalibrze, byle tylko zadać mi jak najwięcej bólu.

-Matt – szepnęłam błagalnie, jednak mężczyzna nie miał zamiaru się już wycofać.

-Myślisz, że nie wiem? – wysyczał przez zaciśnięte zęby –Nie chciałaś tego dziecka, na pewno się cieszyłaś, kiedy poroniłaś – mówił, a każde jego słowo przywoływało obrazy, które tak bardzo chciałam wyrzucić z pamięci.

Zacisnęłam dłonie w pięści, nie mogąc uwierzyć w to, o co mnie posądzał. Nie miał pojęcia, jak bardzo mnie ranił wyrzucając z siebie nieprzemyślane oskarżenia. Ale przecież o to mu chodziło. Chciał żeby bolało mnie tak bardzo, jak jego, kiedy odeszłam. Pewnie nawet nie przypuszczał, że te słowa mogą siać większe spustoszenie w czyimś sercu, niż zostawienie kogoś tylko z kartką papieru. Gdyby wiedział, zrobiłby to już wcześniej.

-Nie mów tak – poprosiłam niemal bezgłośnie, ale on mnie już w ogóle nie słuchał.

-Było ci to na rękę, bo gdybyś urodziła musiałabyś ze mną zostać. Użerać się ze mną, dopóki bym w końcu nie zdechł. Niańczyć bachora i starca. Nigdy nie lubiłaś dzieci, bałaś się o nich nawet myśleć, a co dopiero o nich rozmawiać. Nie zdziwiłbym się gdybyś nawet to zaplanowała. Pozbyć się było łatwiej, niż odpowiadać na pytania: ten facet to ojciec, czy może dziadek? To 52-latek może mieć jeszcze dzieci?! Biedna dziewczyna, w co ona się wpakowała? – mówił z ironią podczas gdy ja, nie byłam w stanie powstrzymać nawet łez, a co dopiero się odezwać.

Mimo, że żadne z jego słów nie było prawdą, nie miałam sił mu przerywać. Napływ wspomnień zupełnie mnie sparaliżował. Zdałam sobie sprawę z tego, że w ogóle nie znam mężczyzny stojącego przede mną, a ona nie znał mnie. Nie miał najmniejszego pojęcia, co czuję. Zawsze myślałam, że jest inaczej i jest jedynym, który potrafi mnie zrozumieć, ale teraz widzę, że się myliłam. Świadomość tego sprawiła, że poczułam się tak samo samotną jak wtedy, kiedy leżąc w szpitalu, w otępieniu słuchałam słów lekarza.

Co najgorsze, gdy spojrzałam na Matta, dostrzegłam, że jest z siebie zadowolony. Osiągnął to, po co tu przyszedł. Niszcząc mnie, odbudował poczucie własnej wartości. Cały swój żal i gorycz przelał na mnie. Z premedytacją zadawał mi ból.

Nie słyszałam już żadnego słowa, mimo, że jego usta nadal się poruszały. Ogarnęła mnie ogromna pustka i dopiero dźwięk upadającej torby, gdzieś daleko z boku, sprowadził mnie na ziemie i uświadomił, co za zdanie właśnie padło z moich ust.

Uniosłam przerażony wzrok na Matta, który w końcu zamilkł. Wyglądał jakby ktoś właśnie ugodził go nożem w samo serce. Odprowadziłam go wzrokiem, kiedy w dziwnym stanie opuszczał pomieszczenie, by po chwili natrafić na parę oczu własnego brata, który zniknął zanim w ogóle przyszły mi na myśl jakiekolwiek słowa wyjaśnienia.

-Zaraz będzie obiad – Shannon podrapał się po głowie i speszony wrócił do kuchni z prędkością światła.

Został już tylko on. Patrzył na mnie w sposób, który sprawiał, że wypowiedziane przez mnie słowa jeszcze głośniej rozbrzmiewały w mojej głowie i budziły co raz większe poczucie winy. To nawet nie było twoje dziecko.

Bez słowa wyminęłam Jareda, który chciał mnie zatrzymać. Jednak chyba sam nie był do tego przekonany, bo gdy wyrwałam mu się raz, nie próbował po raz kolejny łapać mnie za dłoń. Nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy. Nie chciałam widzieć w nich tego, co widziałam u Harvey’a. Zawiodłam.